Σε γνωστούς και σε άγνωρους τόπους..

Διακοπές σε λίγες μέρες!
Στα νησιά, στα λουλούδια, στα πέλαγα όπως λέει το τραγούδι!
Να περάσετε όλοι ένα όμορφο φωτεινό καλοκαίρι και ν'ανταμωθούμε πάλι με εικόνες κι ιστορίες χαρούμενες.
Καλές διακοπές σε όλους!!

Oι Τουρκοκύπριοι και το αίνιγμα των εποίκων

Ο καλός μου φίλος Φοίβος Νικολαίδης είχε την καλoσύνη να μου στείλει το παρακάτω άρθρο του Τουρκοκύπριου oικονομολόγου Σερντάρ Ατάϊ σχετικά με τους εποίκους που έφτασαν στην κατεχόμενη Κύπρο μετά τον Ιούλιο του 1974. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον ν' ακούσουμε την άλλη πλευρά.

Οι Τουρκοκύπριοι και το αίνιγμα των εποίκων
Σερντάρ Αταΐ
«Η Αϊσιέ μπορεί να πάει διακοπές!». Αυτό ήταν το σύνθημα, για το πράσινο φώς και την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης από την Τουρκία το 1974.
Αναμφίβολα, για τους Τουρκοκυπρίους τότε ήταν μια επιχείρηση διάσωσης. Τα χρόνια όμως πέρασαν και έγινε ξεκάθαρο ότι η επιχείρηση δεν ήταν και τόσο αθώα. Είχε μια ευρύτερη επικάλυψη, ήταν ένα σχέδιο κατάλληλα φτιαγμένο έτσι που όλη σχεδόν η ύπαρξη των Τουρκοκυπρίων (μαζί με τα αισθήματα και τις σκέψεις τους) να κρατηθούν σε ομηρία.
Τα πρώτα δύο χρόνια έγιναν εξαναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμού από την Τουρκία στη βόρεια Κύπρο. Το πρόσχημα που δόθηκε από την Τουρκική κυβέρνηση ήταν η κάλυψη των αναγκών σε εργατικό δυναμικό στην κτηνοτροφία, παρόλο που δεν υπήρχε πραγματικά μια τέτοια ανάγκη.
Οι πύλες του βορρά άνοιξαν διάπλατα σε όλους από «την ηπειρωτική πατρίδα». Η γη που αρπάχθηκε από τους πρόσφυγες Ελληνοκύπριους διαμοιράστηκε δωρεάν στους έποικους μετά την άφιξη τους. Τα ονόματα των χωριών στη βόρεια Κύπρο αντικαταστήθηκαν με καινούργια ονόματα, σύμφωνα με την ονομασία των τόπων καταγωγής του πληθυσμού στην Τουρκία.
Τη δεκαετία του ’80, είχαμε απλά άνεργους από την Τουρκία. Ήταν έτοιμοι να εργαστούν για το μισό μισθό χωρίς καμιά επίγνωση για κοινωνικά δικαιώματα. Μια μικρή οικονομία, με σπάνιες υπαλλακτικές πιθανότητες εργασίας είχε περιορισμένη δυνατότητα προσφοράς εργασίας. Τότε οι αχόρταγοι μεσαίοι και μεγάλοι επενδυτές επέλεξαν την απασχόληση των εποίκων για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος. Οι Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι αποκλείονταν αυτόματα από την αγορά εργασίας. Οι νεαροί που δεν ήθελαν να ακολουθήσουν πανεπιστημιακές σπουδές, αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν.
Η ίδια εισροή εργατών από την Τουρκία συνεχίστηκε και την δεκαετία του ’90. Κατά την περίοδο εκείνη και μετά, εκτός από την έξοδο των Τουρκοκύπριων αποφοίτων μέσης εκπαίδευσης από την χώρα, οι Κύπριοι σπουδαστές των Τουρκικών πανεπιστημίων επέλεγαν να εγκατασταθούν στις εκμοντερνισμένες πόλεις της Τουρκίας μετά την αποφοίτηση τους.
Παράλληλα, οι κτηματομεσιτικές επιχειρήσεις και ο οικοδομικός τομέας επεκτάθηκαν και αυξήθηκαν ραγδαία το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000. Το αποκορύφωμα έφτασε με την εισαγωγή του σχεδίου Ανάν το φθινόπωρο του 2002, προκαλώντας μια απότομη αύξηση στη ζήτηση για ειδικευμένο και ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Το μεταναστευτικό ρεύμα από την νοτιοανατολική Ανατολία προς πιο ανεπτυγμένες πόλεις της Τουρκίας, τώρα στρέφονταν προς τη βόρεια Κύπρο. Για αυτούς ήταν ένα ασφαλισμένο καταφύγιο με καλές ευκαιρίες απασχόλησης και σήμαινε πολλές ελευθερίες που δεν μπορούσαν να απολαύσουν στην πατρίδα τους.
Οι νέες αφίξεις στοίχησαν τις εργασίες των Τουρκοκυπρίων εργατών στον οικοδομικό τομέα οι οποίοι με τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων, εκμεταλλεύτηκαν την ελευθερία διακίνησης και εργοδοτήθηκαν στον νότο. Στην απουσία ικανού εγχώριου εργατικού δυναμικού, οι κάτοικοι στο βορρά αναγκάστηκαν να εργοδοτούν εποίκους σε υπηρεσίες υποδεέστερες σε ποιότητα και πιο ακριβές από αυτές που ήταν συνηθισμένοι.
Κάποιοι έποικοι παραπονούνται αβάσιμα ότι τους μεταχειρίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ότι οι Τουρκοκύπριοι τους υποβαθμίζουν. Το αντίθετο συμβαίνει αφού, η Τουρκική Πρεσβεία και ο στρατός πάντοτε υποστηρίζουν κατά προτεραιότητα τους υπηκόους τους με απευθείας επιδοτήσεις και κίνητρα. Γι’ αυτό και η πλειοψηφία τους έχει επιδοτηθεί με ένα τρόπο που ούτε τον φανταζόταν.
Φυσικά, η οικονομική βοήθεια από την Τουρκία συνέπιπτε γενικά με τις περιόδους εκλογών. Και οι παρεμβάσεις στις ψήφους των εποίκων διαμόρφωναν ανελλιπώς το πολιτικό σκηνικό.
Αν θα ανοίξουμε μια δημόσια συζήτηση για υπηκοότητες δεύτερης κατηγορίας, στην πραγματικότητα οι Τουρκοκύπριοι υποκείμεθα σε διακρίσεις σε διάφορα μέτωπα:
- Είμαστε αριθμητικά δραματικά λιγότεροι στη δική μας πατρίδα.
- Η πολιτική μας θέληση παραμερίζεται ολοφάνερα
- Τα κοινωνικά μας δικαιώματα επισκιάζονται βίαια
- Η πολιτιστική μας κληρονομιά υπόκειται σε συστηματική εκμετάλλευση
- Ταλαιπωρούμαστε από τη συνεχή σύγκρουση νοοτροπίας στην καθημερινή ζωή και
- Είμαστε ζωντανοί μόνο από τύχη με τα πολύ ψηλά επίπεδα εγκληματικότητας που εισάγεται από την Τουρκία.
Ποτέ δεν έχει διεξαχθεί έρευνα που να αναλύει τις επιπτώσεις της μετακίνησης πληθυσμού από την Τουρκία στη βόρεια Κύπρο.
Μερικές εκθέσεις εκπονήθηκαν από ερασιτέχνες ή τσαρλατάνους, απλά πιθανολογούν και δεν μπορούν να δώσουν επιστημονικά στοιχεία και υγιή αξιολόγηση αυτού του βαθιά ριζωμένου προβλήματος. Μην ακούτε προκατειλημμένους και υπερόπτες ξένους απεσταλμένους που μας λένε να «μην διογκώνουμε το πρόβλημα» και μας συμβουλεύουν πώς να ενσωματώσουμε τους «μετανάστες» με τους «ντόπιους». Διερωτώμαι αν οι μεγαλειότητες τους θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν με τέτοιο «ανθρωπιστικό» τρόπο, αν αντιμετώπιζαν ένα πληθυσμό εποίκων τρεις φορές πιο μεγάλο από το ντόπιο πληθυσμό στις χώρες τους.
Το Φεβρουάριο 2007, ανακοινώθηκαν από τον Φερντί Σαπίτ Σογιέρ τα επίσημα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού του 2006 στη βόρεια Κύπρο. Στην ομιλία του προς το κοινό, έδωσε τον αριθμό του de facto πληθυσμού ως 265.100. Δύο χρόνια αργότερα, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, έκανε δήλωση σε μια από τις ομιλίες του λέγοντας έμμεσα ότι ο de facto πληθυσμός μας είναι γύρω στις 500.000. Ποιος έδωσε το σωστό αριθμό;
Οι δρόμοι έχουν φωνή και αυτό που νιώθουμε στους δρόμους δικαιολογεί τον αριθμό που δόθηκε από τον κύριο Ταλάτ. Ωστόσο η απογραφή σε αυτό τον τόπο είναι μια λεπτή εργασία που πρέπει να αναληφθεί από εμπειρογνώμονες διεθνούς κύρους.
Επομένως, καλούμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Πληθυσμού του Συμβουλίου της Ευρώπης και το Γραφείο Εκδημοκρατικοποίησης θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη, να αναλάβουν και να στείλουν μια ομάδα, για να διερευνήσει, να τεκμηριώσει και να δημοσιεύσει αξιόπιστα στοιχεία για την αλλαγή στη δημογραφική δομή και τις επιδράσεις της στο βορρά.
Με την παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, τα διαπραγματευόμενα μέρη υιοθέτησαν μια γρήγορη αλλά λανθασμένα αυθαίρετη προσέγγιση σε καταπάτηση των διεθνών συμβάσεων.
Στο πλαίσιο των παγκοσμίων συμβάσεων, θα θέλαμε να ανακαλύψουμε ποιος είναι ποιος και να προσδιορίσουμε τα άτομα που δικαιούνται υπηκοότητα και δικαίωμα ψήφου.
Ως ιδιοκτήτες της χώρας, έχουμε δυστυχώς ηττηθεί από τους παραθεριστές. Όμως η αξιοθαύμαστη εξέλιξη των τελευταίων 60 χρόνων στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας των βασικών ελευθεριών, μου επιτρέπει να αντλώ κουράγιο για να αγωνιστώ για το δικαίωμα μας να υπάρχουμε.
«Μη βία ή μη ύπαρξη», είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ Τζούνιορ πριν από τέσσερεις δεκαετίες. Ως μέλος του γηγενούς πληθυσμού που βρίσκεται υπό απειλή επικείμενης εξαφάνισης, ασκώ με τον τρόπο αυτό λίγη «μη βίαιη» πίεση μέσω της ελευθερίας σκέψης για να υποστηρίξω το δικαίωμα μας να υπάρχουμε. Ελπίζω να υπάρχει κάποιος διεθνής παίκτης αρκετά ευαίσθητος για να ακούσει το μήνυμα που διαβιβάζω.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά στην εφημερίδα Cyprus Mail.

Tήνος!

Φτάνοντας στη Χώρα της Τήνου πολλοί απογοητεύονται απ΄τον θόρυβο,την κίνηση και ίσως απ'τον όχι και τόσο γραφικό οικισμό της. Το Μοναστήρι της Παναγίας με την υπέροχη αρχιτεκτονική, όλο λευκό μάρμαρο και κτισμένο το 19ο αιώνα όταν βρέθηκε η εικόνα είναι επιβλητικό. Είναι όμως και η αφορμή ύπαρξης της αντίστοιχης θρησκευτικής βιομηχανίας που ανθεί γύρω του. Δεν αναφέρομαι στους εκατοντάδες ανθρώπους που το επισκέπτονται καθημερινά αλλά στα μαγαζάκια στους γύρω δρόμους όπου μπορείς να βρείς τη μορφή του Χριστού σε Air-freshener για το αυτοκίνητο, σε παγούρι ή και σε ταμπακιέρα!!
Σταματάω τη γκρίνια για να σας πάω μιά βόλτα στα μέρη που μ'άρεσαν περισσότερο.
Τα χωριά της Τήνου είναι ίσως τα πιό όμορφα, καθαρά και περιποιημένα που έχω δεί στις Κυκλάδες! Ο Πύργος,στο βόρειο τμήμα του νησιού και πατρίδα των Γιαννούλη Χαλεπά, Νικ.Λύτρα και του Σκαλκώτα έχει τρία μουσεία. Των Τηνίων καλλιτεχνών, το σπίτι του Χαλεπά και το ολοκαίνουργιο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας! Σπουδαίοι μάστορες του μάρμαρου οι Τηνιακοί!Λένε μάλιστα ότι ο Φειδίας πηγαίνοντας για Δήλο λόγω θαλασσοταραχής σταμάτησε στη Τήνο και είναι αυτός που τους έμαθε την τέχνη! Αφού περάσεις την κουκλίστικη πλατεία (και φας οπωσδήποτε ένα γαλακτομπούρεκο) φτάνεις σ΄ένα μοναδικό Νεκροταφείο. Εκεί, πάνω σε κάθε τάφο βρίσκεται και μιά ανάγλυφη παράσταση σε μάρμαρο του επαγγέλματος που έκανε ο νεκρός!
Ναυτικοί οι περισσότεροι, μουσικοί αλλά και γλύπτες! Δεν έχω ξαναδεί πιό ωραίο νεκροταφείο.
Τα Υστέρνια κρεμασμένα στο βράχο είναι ένα μπαλκόνι στο Αιγαίο, δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο από ωραία σπίτια με πάρα πολλές γλάστρες,μαρμάρινες επιγραφές με το όνομα του ιδιοκτήτη πάνω στην είσοδο, δρόμοι που από κάτω τρέχουν νερά και περνάς από ειδικά περάσματα, ένα καφενείο με θέα τα κοντινά νησιά της Σύρου και της Μυκόνου και τώρα τελευταία πολλοί ηθοποιοί που έχουν πάρει σπίτια εκεί σκέφτονται να ιδρύσουν και θεατρική σχολή.
Η Καρδιανή είναι απ' τα λίγα χωριά των Κυκλάδων με πλατάνια,δέντρα παντού και τρεχούμενα νερά! Στο χωριό υπάρχουν τρείς Καθολικές εκκλησίες και είχαμε τη τύχη να δούμε περιφορά λαβάρων απ'την μιά εκκλησία στην άλλη για την γιορτή της Προσφοράς. Ο κόσμος που ακολουθούσε έψελνε πολύ δυνατά και στο τέλος μας πρόσφεραν σπιτικά γλυκά φτιαγμένα απ'τις γυναίκες του χωριού και συνοδευμένα απ'την ευχή "να μας ξανάρθετε!"
Παντού στην Τήνο βλέπεις σπίτια με κολλημένη μιά εκκλησούλα σ΄ένα τοίχο τους ή σε ελάχιστη απόσταση απ΄αυτόν. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι το πολύ υψηλό θρησκευτικό αίσθημα των κατοίκων. Μετά μου εξήγησαν ότι για να πάρεις άδεια να χτίσεις σπίτι απ΄τη Νομαρχία είναι και δύσκολο και χρονοβόρο. Αντίθετα παίρνεις εύκολα άδεια απ΄τη Μητρόπολη αν θες να χτίσεις μιά μικρή εκκλησία! Ετσι έφτιαξαν όλοι ένα εκκλησάκι και του κόλλησαν για παρεκκλήσι μιά βίλλα 200 τετρ.μέτρων!!! Το ίδιο συμβαίνει και με μύλους αλλά λιγότερο. Μάλλον το ξέρετε όλοι ήδη κι εγώ ανακάλυψα την Αμερική φέτος αλλά το βρίσκω χυδαίο απ΄όλες τις απόψεις. Η δόμηση φαίνεται να γίνεται εντελώς άναρχα. Σπίτια-παρεκκλήσια ξεφυτρώνουν πάνω σε λόφους στη μέση του πουθενά, σπίτια-τούρτες που δεν δένουν με κανένα φυσικό περιβάλλον αντίθετα αλλοιώνουν αρκετά το υπάρχον για ν΄ανοίξουν όπως όπως χωματόδρομους για πρόσβαση.
Ξανασταματάω τη γκρίνια και πάμε στο Ταραμπάδο όπου βρίσκονται οι ωραιότεροι περιστερώνες.Οι περιστερώνες της Τήνου είναι έργα τέχνης. Οι πρώτοι που τους έχτισαν ήταν οι Βενετοί τον 18ο αιώνα οι οποίοι καλλιεργούσαν τα περιστέρια για το νόστιμο κρέας τους και χρησιμοποιούσαν τις κουτσουλιές για λίπασμα. Είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να προστατεύονται οι φωλιές τους, με τρίγωνα από μάρμαρο. Απ΄τον "υγιή" ανταγωνισμό των ντόπιων για το ποιός θα έχει τον καλύτερο και πιό περίτεχνο βρέθηκαν να υπάρχουν τόσοι πολλοί(600). Δίπλα στο Ταραμπάδο υπάρχει ένα μικρό κρυμμένο σχεδόν χωριό το Σμαρδάκιτο. Η πλατεία του είναι σαν σκηνικό, μιά καθολική εκκλησία στη μιά πλευρά,ένας πολύ παλιός περιστερώνας στην άλλη, μιά φυσική πηγή που κατεβάζει νερό απ΄το βουνό και μια μικρή ταβέρνα που τρώς σπιτική Τηνιακή κουζίνα. Αυτό σημαίνει: λούζα (ενα είδος προσιούτο),καλαθάκι(τυρί άπαχο), άγριες μικρές αγκινάρες στο λαδόξιδο, φρουτάλια (ομελέτα με πατάτες και λουκάνικα), μαραθοτηγανίτες, αγκιναρόπιτα, περιστέρια κοκκινιστά και δυο-τρία κιλά παραπάνω.
Ο Βόλακας είναι ένα μικρό χωριό που γύρω του υπάρχουν τεράστιοι περίεργοι ογκόλιθοι που σχηματίζουν μορφές ανάλογα με τη φαντασία του καθενός. Πανέμορφα χωριά επίσης είναι το Φαλατάδο, το Κτικάδο, ο Τριαντάρος κι ο Τριπόταμος με το σπίτι του Κορνήλιου Καστοριάδη (απ΄αυτά που προλάβαμε να δούμε σε τέσσερεις μέρες..και πολλά ακόμα όπως η Αγάπη κι ο Αρνάδος που δεν είδαμε)
Οι κάτοικοι της Τήνου αν είναι ένα πράγμα που ξέρουν πολύ καλά είναι ο αέρας! Οταν πιάσουν τα μελτέμια δεν υπάρχει καμμία παραλία που μπορείς να κάνεις μπάνιο κι όχι αμμοβολή γιατί φυσάει κυκλικά σχεδόν. Μ΄ένα κανονικό αεράκι όμως έχεις πάντα μια προστατευμένη αμμουδιά όπως αυτή του όρμου Υστερνίων ή του Αγίου Ρωμανού που ακόμα δεν υπάρχουν ξαπλώστρες κι ομπρέλες ευτυχώς. Η πιό όμορφη παραλία είναι η Λιβάδα στο βορειοανατολικό μέρος του νησιού με ένα βιότοπο δίπλα της γεμάτο πάπιες.
Το Αιγαίο και τα νησάκια του όμως είναι στιγμές και εικόνες μιας ομορφιάς ανέλπιστης που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι πίσω απ΄όλα τα ασήμαντα και άσχημα ζεί αυτή η σωτήρια ομορφιά και ίσως μόνο αυτή.
Το χάραμα της μέρας που φεύγαμε ήταν κόκκινο! Μέσα σε λίγα λεπτά το πέλαγος και τα σύννεφα έγιναν κατακκόκινα μέχρι να ξαναπάρουν λίγο αργότερα το βαθύ μπλέ αυτής της θάλασσας που τόσο αγαπάμε..

Όσο και να μη το θες θα πάμε διακοπές!

Κατ' αρχήν να πώ ότι καιρό είχα να γελάσω σε παρωδία τραγουδιού όπως με τους Κις Μαδιαμ! Το ύφος, οι στίχοι αλλά και το προσωπικό τους χιούμορ σαν να το είχαμε ανάγκη όλοι.

Ο γιατρός λοιπόν, εκτός του ότι είπε σε όλους τους δικούς μου να μου λένε και καμμιά φορά ναι (έτσι για αλλαγή) συνέστησε και ξεκούραση γιατί πάσχω λέει από "επαγγελματική εξουθένωση"! Κοινώς τα'φτυσα σε απλά καλά ελληνικά.

Οι προγραμματισμένες διακοπές αργούν πολύ αλλά πρέπει οπωσδήποτε να κάνω ένα διαλειμματάκι και να το ξαναπάρω απ'τη αρχή σε λίγες μέρες αν δεν θέλω να περάσω τον υπόλοιπο χρόνο με δυναμωτικά και άλλου είδους φάρμακα και καταλήξω σαν τον Μιχαλάκη.

Θα τα ξαναπούμε σε λίγες μέρες λοιπόν και μέχρι τότε να προσέχετε, ν΄ακούτε όσους σας λένε να τρώτε όλο το φαί σας και να μη παίρνετε πολύ σοβαρά απολύτως τίποτα.

Σας αγαπάω όλους πολύ.

Pina Bausch 1940-2009

Χθές το βράδυ το Pina Bausch Tanztheatre Wuppertal ανακοίνωσε τον ξαφνικό θάνατο της Pina Bausch σε ηλικία 68 χρονών.
Hταν η τελευταία μεγάλη χορογράφος του μετα-μοντέρνου χορού (ή expressionist dance κατ'άλλους) παγκοσμίως, γεννημένη στη Γερμανία του 1940 και διευθύντρια μέχρι χθές του Θεάτρου Χορού του Βούπερταλ που φέρει το όνομά της.
Δημιούργησε κι εμπνεύστηκε τα ωραιότερα κομμάτια της απ'τα ταξίδια της στον κόσμο.
Το Nefes απ'τη Τουρκία, το Masurca Fogo απ΄την Πορτογαλία, το Nur Du απ'τη Νέα Υόρκη και το τελευταίο Bamboo Blues απ΄την Ινδία.
Ο χορός της Bausch είχε ένα μελαγχολικό χιούμορ. Οι νέες τεχνικές που εισήγαγε έχουν αποτελέσει έμπνευση για χιλιάδες νέους χορευτές κι άνοιξαν καινούργιους ορίζοντες με την φαντασία και το αστείρευτο ταλέντο της σαν χορεύτρια, σαν ηθοποιός και περισσότερο σαν χορογράφος.
Η ένωση άντρα-γυναίκας είναι ένα πολύ συχνό θέμα της και ο χορός της θα αποτελέσει την έμπνευση για την ταινία "Μίλα της" του Αλμοδοβάρ. Τα κομμάτια της είναι σύντομα, διάλογος και κίνηση που επαναλαμβάνεται και δεν διστάζει να βάλει hard rock μουσική και fadoς στην ίδια παράσταση!
Το 1983 έπαιξε τον ρόλο της πριγκίπισσας Lherimia στη ταινία "Και το πλοίο φεύγει" του Φελλίνι.
Επειδή όμως ο χορός είναι εικόνα και συναίσθημα που δεν περιγράφεται, ψάξτε αν θέλετε κι άλλα βιντεάκια στο youtube κι απολαύστε την.



H Pina Bausch όπως τη ζωγράφισε η Μargo