Ζωντάνεψα τους τοίχους,
φωνή τους έδωσα
πιο φιλικοί να γίνουν συντροφιά.
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουν,
πού βρήκα τη μπογιά.
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν.
Κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
όμως μπογιά δεν βρήκαν.
Γιατί στιγμή δεν σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.
.Για τους Γάλλους το Σαν Μαλό είναι ταυτισμένο με θαλασσοπόρους και εκστρατείες.Από δώ ξεκίνησε ο Cartier για ν'ανακαλύψει τον Καναδά, ο Sucouf για να επιτεθεί στα Αγγλικά πλοία κι ο Charcot για ν΄ανακαλύψει την Ανταρκτική (αυτός με τη πίπα που παλιά ήταν κάδρο σ΄όλα τα σπίτια).Τόπος γέννησης του Chateaubriand (οχι του "για δύο" όπως άκουσα στο μουσείο)συγγραφέα του Memoirs d'Outre-Tomb.Πανέμορφα δρομάκια γεμάτα με όλων των ειδών μαγαζιά, κρεπερί που είναι η σπεσιαλιτέ της περιοχής και γλάρους. Οι γλάροι δεν φοβούνται καθόλου τους ανθρώπους κάι τρώνε ακόμα κι απ΄τα χέρια τους.
Μιά βόλτα γύρω απ΄τα τείχη με τη θέα της θάλασσας, τον φάρο και τα πολλά καϊκια και μετά στο μουσείο της ιστορίας της πόλης.
Συνεχίζοντας ανατολικά κι ενω ο καιρός αποφάσισε να σταθεροποιηθεί στο φθινόπωρο, φτάνουμε σ΄ένα ψαροχώρι τη Cancale, γνωστό για τα στρείδια και τα θαλασσινά του..
Εκτός απ'τα ταβερνάκια σ'όλο το λιμάνι ο κόσμος αγοράζει στρείδια στο χέρι,τα ανοίγει και τα τρώει στη παραλία ή στα παγκάκια του δρόμου. Η φαντασία των ντόπιων στη παρουσίαση και στις συνταγές με οστρακοειδή είναι απίστευτη. Το ότι παντού βλέπεις τεράστιες αμμώδεις παραλίες δεν σημαίνει ότι μπορείς να κολυμπήσεις κιόλας,εκτός αν οι 16-18 βαθμοί μέγιστης θερμοκρασίας νερού της Μάγχης δεν σε τρομάζουν!!
Κι ενώ τα πρώτα κιλά αρχίζουν και μπαίνουν,οn the road again, φτάνουμε στον δεύτερο μεγαλύτερο τουριστικό προορισμό της Γαλλίας το Mont Saint Michel!. Ενας μικρός λόφος-νησί όταν η θάλασσα φτάνει μέχρι εκεί αλλά κι εδώ η μεγαλύτερη παλίρροια της Ευρώπης μπορεί να την απομακρύνει μέχρι και 15 χιλιόμετρα. Τότε βλέπεις ότι υπάρχει μια τεχνητή εξέδρα-δρόμος μέχρι εκεί κι ενα παρκιγκ το οποίο δύο εβδομάδες τον μήνα λειτουργεί κανονικά και τις άλλες δύο γίνεται υποθαλάσσιο!Αυτή η κατασκευή όμως εμποδίζει τη θάλασσα (η οποία έρχεται με μεγάλη ταχύτητα) να περάσει από κάτω και τώρα πρόκειται να την κατεδαφίσουν. Δυστυχώς δεν είδαμε την εντυπωσιακή παλίρροια, όταν φτάσαμε η θάλασσα ήταν πολύ μακριά.
Η άμμος όμως δεν είναι τόσο αθώα. Κινείται επικίνδυνα κι αν δεν προσέξεις σε κάποια σημεία μπορεί να σε ρουφήξει. Παλιότερα τους κρατούμενους που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο τους άφηναν δεμένους σ΄ένα τέτοιο σημείο και σε λίγες ώρες δεν τους ξανάβλεπε ποτέ κανείς.Ακόμα και σήμερα πολλοί τουρίστες οφείλουν τη ζωή τους στη γρήγορη επέμβαση των σωστικών μέσων. Είναι εντυπωσιακό το θέαμα γιατί όλο το νησάκι είναι κτισμένο αμφιθεατρικά με μεσαιωνικά κτήρια με επιβλητικότερο το Αββαείο στη κορυφή.
Τα στενά δρομάκια είναι γεμάτα εστιατόρια και μαγαζιά (λάθος που κάνουν όλοι τελικά) με αποτέλεσμα να χάνεις λίγο την πανέμορφη αρχιτεκτονική τους.
Οταν όμως μετά από αρκετά δύσκολη ανάβαση φτάνεις στη κορυφή το θέαμα είναι μοναδικό. Βλέπεις πού έχει φτάσει η θάλασσα, τη σκιά του Αββαείου πάνω στην άμμο κι ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα.
Εχει 70 μέτρα μήκος και πάνω της είναι κεντημένη η ιστορία κατάκτησης της Αγγλίας απ'το Γουλιέλμο τον Κατακτητή το 1066. Για άλλη μιά φορά θαυμάζει κανείς την ικανότητα των Γάλλων να στήσουν ένα μουσείο, ειδικά ακουστικά σου εξηγούν την ιστορία μέτρο-μέτρο ενώ υπάρχουν άλλα με ειδική επεξήγηση για παιδιά σε πιό απλή γλώσσα! 
Αφήνοντας πίσω μας τις έκπληκτες αγελάδες που μαζεύτηκαν όλες να δούν το θέαμα, φτάσαμε με τη παραδοσιακή μέθοδο "ρωτώντας πάς στη πόλη" στις παραλίες της απόβασης όπου περάσαμε όλη την ημέρα.
Στο δρόμο βλέπουμε ένα πύργο που είναι πιά ξενοδοχείο κι αποφασίζουμε να κοιμηθούμε εκεί. Το δωμάτιο είναι εντυπωσιακό,με παλιά αυθεντικά έπιπλα, ένα τεράστιο τζάκι 3μέτρων,παλιά χαλιά,εννοείται χωρίς τηλεόραση και κοστίζει 55 ευρώ με σπιτικό πρωϊνό!! Το βράδυ, ένα ψαροχώρι το Port En Bessin είχε γιορτή. Μουσική παντού,μιά χορωδία ηλικιωμένων τραγουδούν τραγούδια των ναυτικών. Τα λόγια τους μου θυμίζουν τα δικά μας, ίδιοι καημοί της θάλασσας,ίδιο το ελεύθερο πνεύμα της. Στις 11 αρχίζουν τα πυροτεχνήματα κι είναι όλοι μαζεμένοι στη πλατεία. Ηταν βράδυ Μ.Σαββάτου, στην Ελλάδα ήταν ακριβώς η ώρα της Ανάστασης..
Ενα λιμάνι γλύκα, με παλιά σπίτια γύρω γύρω, και στη προκυμαία ταβερνάκια,καφετέριες κι ένα πνεύμα διακοπών παντού.Μέχρι πέρυσι οι ζωγράφοι ήταν στο δρόμο ζωγραφίζοντας πορτραίτα τουριστών, ο δήμαρχος όμως τους υποχρέωσε να μπούν στις γκαλερί και ένα κομμάτι της γοητείας χάθηκε.Οι βιτρίνες των καταστημάτων με είδη τέχνης είναι εντυπωσιακές.
Ενα ζευγάρι απ'τη Θεσσαλονίκη στο πίσω τραπέζι και μπροστά σ΄ένα πιάτο με οστρακοειδή καταλήγουν ότι τα μύδια της πόλης τους δεν συγκρίνονται με τίποτα. Δεν πίστευαν στ' αυτιά τους όταν άκουσαν απ' τον γάλλο φίλο μου "χαλλαρά ρε παιδιά, κι εδώ ωραία είναι!". Τα γέλια που ακολούθησαν μας έκαναν την καλύτερη παρέα για καφέ!
μπορείς να τον πείς μια "δαντέλα από πέτρα". Το Δικαστικό μέγαρο που βομβαρδίστηκε και ξαναφτιάχτηκε απ'την αρχή αφήνοντας όμως τα σημάδια απ'τις σφαίρες στους τοίχους, ένα αριστούργημα της γοτθικής τέχνης..
Το παλιό ρολόι, τα σπίτια μέ το μοναδικό στύλ,οι ζεστοί άνθρωποι κι οι φθηνές τιμές (καφές στη κεντρική πλατεία 1.40, μενού 3 πιάτων 12 ευρώ)σε κάνουν να θές να ξαναπάς.Αυτό βέβαια ισχύει για όλη την επαρχία της Γαλλίας.
Η κρίση είναι εμφανής, οι τιμές είναι πολύ χαμηλότερες, όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό ισχυρίζονται ότι έχουν τεράστια πτώση κι όλοι μαζί δηλώνουν απογοητευμένοι απ'την αλλοφροσύνη του Σαρκοζί.
Η Νορμανδία είναι μία ιστορική περιοχή της Βορειοδυτικής Γαλλίας. Πατρίδα του Γουλιέλμου του Κατακτητή,του Chateaubriand,του Flaubert και πολλών άλλων, μιά πανέμορφη και καταπράσινη περιοχή με 350 χιλιόμετρα ακτογραμμή. Ατέλειωτες παραλίες που κόβονται απότομα από τεράστιους βράχους,συχνές παλλοίριες,παγωμένα νερά. Σε πέντε απ' αυτές, στις 6 Ιουνίου του 1944 έγινε η μεγαλύτερη απόβαση όλων των εποχών.
Γνωστές με τα κωδικοποιημένα τους ονόματα όπως εμφανίζονταν στους χάρτες των συμμάχων, Οmaha (φωτο),Sword,Juno,Gold,Utah. Eάν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι ο πόλεμος μπορεί ν'αποτελεί λύση σε κάποιο πρόβλημα, αρκεί να κάνει μιά βόλτα σ' αυτό που σήμερα οι Γάλλοι αποκαλούν "νεκρόπολη".
). Ο βράχος έχει περίπου 200 μέτρα ύψος και σου κόβει την ανάσα η σκέψη ότι απ'τους 900 που προσπάθησαν να περάσουν τα κατάφεραν μόνο οι 80. Τα bunker των Γερμανών που τους περίμεναν έχουν μείνει όπως ήταν. Μπαίνοντας μέσα,δυό μικρά άδεια παγωμένα δωμάτια με μιά αναμμένη λάμπα. Ανατριχιάζεις και που το βλέπεις.
Στο έδαφος ακόμα ορατά τα σημάδια απ'τις βόμβες,επίτηδες δεν έβαλαν χώμα για να καλύψουν τα βαθουλώματα, άφησαν την γη να μιλάει.
Το γεγονός ότι έχουν αφήσει ό,τι σώθηκε άθικτο, δίνει μιά αίσθηση ότι όλα αυτά συνέβησαν χθές, ένα πολύ περίεργο συναίσθημα που παρά τη απόλυτη σιωπή σου φαίνεται ότι ακούς τους ήχους της μάχης.'Εξω απ'τον χώρο πολλά μουσεία με σπουδαιότερο αυτό της Arromanche μια μικρή παραθαλάσσια πόλη όπου οι σύμμαχοι έχτισαν το πρώτο τεχνητό λιμάνι τρείς μέρες μετά την απόβαση για να περάσουν τα τανκς και τα πολεμοφόδια. Σύλληψη του Τσωρτσιλ από το 1942. Εξαιρετικές αναπαραστάσεις της μάχης, ταινίες,μακέτες του τεχνητού λιμανιού.Από το παράθυρο του μουσείου βλέπεις τα τεράστια τσιμεντένια μπλοκα (φωτο), ό,τι απέμεινε απ'αυτο το εγχείρημα που στη σύλληψή του ήταν μοναδικό γιατί για πρώτη φορά φτιάχτηκε ολόκληρος λιμενοβραχίονας και γέφυρες σε σπαστά κομμάτια που συναρμολογήθηκαν μετά.
Πολλά απ'τα κομμάτια της σπαστής γέφυρας είναι ακόμα εκεί.Η καταιγίδα της 19ης Ιουνίου 44, κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος.Στο μουσείο υπάρχει αναφορά για όλες τις χώρες που συμμετείχαν στην απόβαση, μιά μικρή για την Ελλάδα επίσης, τάνκς,στολές,φωτογραφίες,παράσημα. Τα περισσότερα θύματα ήταν Αμερικανοί,Καναδοί και Άγγλοι.Απ΄το μουσείο βγαίνεις μ΄ενα συναίσθημα "ηρωϊκό και πένθιμο". Δεν μπορείς να μην θαυμάσεις το κουράγιο που χρειάστηκαν όλα αυτά τα παιδιά να κάνουν κάτι που φαινόταν ακατόρθωτο και κοιτάζοντας τη θάλασσα μπορείς να φανταστείς πόσο κόκκινη ήταν εκείνη τη μέρα.Φωτογραφίες που δείχνουν τους στρατιώτες στοιβαγμένους στα πλοία να καπνίζουν και να γελάνε και μετά ν'ανοίγει ο καταπέλτης και να τους περιμένει ο θάνατος στα πρώτα βήματα πάνω στην άμμο..
Εξαιρετικά λιτό, οι τάφοι είναι μαύροι αλλά πολλοί είχαν λουλούδια, σημάδι ότι ακόμα οι οικογένειες τους δεν τους ξέχασαν. Ρωτάω ένα Γερμανό τουρίστα αν είναι κάποιος δικός του εδώ."Οχι,μου λέει, αλλά τι σημασία έχει,παιδιά ήταν κι αυτά". Κοιτάζοντας προσεκτικά τις πλάκες με τα ονόματα βλέπεις ότι η μεγαλύτερη ηλικία ήταν 21 χρονών. Η ατμόσφαιρα είναι πραγματικά πολύ βαριά. Στο Αμερικανικό, είναι θαμμένοι 9500 στρατιώτες περίπου αλλά η έκτασή του είναι δέκα φορές πιό μεγάλη.
Εκτός απ'τα μνημεία της εισόδου όπου οι διάσημοι επισκέπτες του αφήνουν λουλούδια ή γίνονται τελετές, όπου και να γυρίσει το μάτι σου σε όλη την υπόλοιπη απέραντη έκταση βλέπεις λευκούς σταυρούς. Με απόλυτη συμμετρία και ευθυγράμμιση.Σαν ολόκληρη η μεραρχία να έχει παραταχθεί σε στάση προσοχής. Ένα συγκλονιστικό θέαμα. Κι εδώ οι ηλικίες είναι από 19 έως 23,ονόματα απ'όλη την Αμερική.Eνα μικρό μουσείο μέσα στο νεκροταφείο με άριστα οπτικοακουστικά μέσα σου θυμίζει πώς η Αμερική ελευθέρωσε την Ευρώπη.Οι Γάλλοι, με μιά δόση κακίας, λένε ότι οι Αμερικανοί πέθαναν μέχρι του έσχατου Καναδού, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σημασία. Σ'ένα τοίχο είναι γραμμένα 1500 ονόματα στρατιωτών που ήταν εκεί αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ.
Μιά ξεναγός δείχνει ένα όνομα σ΄ενα γκρούπ Αμερικανών τουριστών που κλαίνε γοερά, κι εξηγεί ότι αυτός ήταν ό πραγματικός στρατιώτης Ράιαν,η ιστορία του οποίου έγινε αφορμή για την ταινία,αλλά που το τέλος ήταν δυστυχώς διαφορετικό γιατί ο αληθινός δεν βρέθηκε ποτέ.
Το San Angel είναι κάτι σαν το Μοναστηράκι αλλά με χιλιάδες χρώματα. Οι Μεξικάνοι είναι πολύ ικανοί τεχνίτες και με τα χέρια μπορούν να φτιάξουν απίστευτα κεραμεικά, κούκλες,κεντήματα,ψάθινα αντικείμενα,πολύχρωμα υφάσματα,τεράστια καπέλλα. 
H αγορά του Σαββάτου γεμίζει χρώματα,κόσμο και μουσικές. Μικρές ορχήστρες mariachi έρχονται πάνω από κάθε τραπέζι ή και στο δρόμο. Η μουσική είναι ένα απ'τα βασικά στοιχεία του πολιτισμού της χώρας. Εκτός απ'τα διαφορετικά είδη που υπάρχουν κυλάει στη κυριολεξία στο αίμα τους. 
Μιά γρήγορη επίσκεψη στο μικρό Μουσείο της Frida Kahlo που η ιστορία της ζωής της σε συγκινεί περισσότερο απ'τα έργα της αλλά σίγουρα αξίζει να τα δείς.
Το όνομα σημαίνει ή "Τόπος γέννησης των Θεών" ή "Τόπος αυτών που έχουν τον δρόμο των Θεών". Η πόλη έφτασε στο ζενίθ της γύρω στο 150μχ και ήταν το πολιτιστικό κέντρο όλης της Κεντρικής Αμερικής με πληθυσμό 150,000 ανθρώπων απο διαφορετικές φυλές μεταξύ των οποίων και οι Μάγια.Ο κεντρικός δρόμος λέγεται "Η Λεωφόρος των Νεκρών" και στην μία άκρη υπάρχει η "Πυραμίδα του Ηλιου" και στην άλλη η "Πυραμίδα της Σελήνης".Δείτε πώς πέφτει ο ήλιος στη πρώτη και θα καταλάβετε πώς υπολόγιζαν την ώρα.
Λίγο πιό κάτω τα ερείπια της αρχαίας πόλης με τον Ναό του Φτερωτού Φιδιού και το Μουσείο με υπέροχες τοιχογραφίες που απεικονίζουν τις κύριες θεότητες των Αζτέκων.
Με μία φοβερή ζέστη και παρά τα δυναμωτικά κακτόζουμα η ανάβαση στις Πυραμίδες είναι πολύ κουραστική. Σε αποζημιώνει η θέα από την κορυφή τους όπου βλέπεις τη γή μ'ένα ελλειπτικό σχήμα και καταλαβαίνεις για άλλη μιά φορά τη σοφία και τη μελέτη που έκαναν οι αρχαίοι λαοί ως πρός την τοποθεσία των μνημείων τους. Τα περισσότερα εκθέματα του πολιτισμού των Αζτέκων αλλά και πολλά των Μάγια βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας.
Ενα κολοσσιαίο άγαλμα των Ολμέκ βάρους 200 τόνων βρίσκεται στην έισοδο. Υπάρχει μιά εξαιρετική οργάνωση των εκθεμάτων σ' αυτό το μουσείο με ξεναγήσεις, επεξηγήσεις και ανθρώπους διαθέσιμους συνέχεια ν' απαντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση.Η πιό γνωστή ανακάλυψη των Αζτέκων ήταν το Ηλιακό Ημερολόγιο ή Πέτρα του Ηλιου, βασισμένο σ'ενα σύστημα μέτρησης με 20 νούμερα.
Ηταν εξαιρετικοί μαθηματικοί και αστρονόμοι και μετέδιδαν τη γνώση τους με εικονογραφήματα πάνω σε χαρτί φτιαγμένο απο ίνες κάκτου! Ο πολιτισμός τους κατέρρευσε με την Ισπανική εισβολή τον 15ο αιώνα κι από τότε σ'όλη τη χώρα υπάρχει ένα άκρως ενδιαφέρον μίγμα μνημείων από την Προκολομβιανή περίοδο έως τους Καθολικούς ναούς. Ο πιό όμορφος απ' αυτούς είναι η Βασιλική της Παρθένου της Γουαδελούπης!
Είναι η μητέρα όλων των Μεξικάνων.Είναι η Παναγία των φτωχών ιθαγενών (λέγεται και η Μαύρη Παναγία) γιατί σ'έναν απ΄αυτούς παρουσιάστηκε στον Juan Diego και του ζήτησε να κτίσει ένα ναό σ' εκείνο το σημείο.Παρά τις προσπάθειες του ο φτωχός Juan δεν έπεισε τους αρχιερείς που δεν τον πίστεψαν μέχρι που μιά μέρα παρουσιάστηκε η φιγούρα της Παναγίας πάνω στον βράχο μέσα από κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Από τότε έγινε το πιό ιερό πρόσωπο της χώρας. Απ'τη μιά είναι συγκινητικό να βλέπεις πόσος κόσμος ξεκινάει απ'την άλλη άκρη της πόλης στα γόνατα για να έρθει να προσκυνήσει κι απ΄την άλλη υπάρχει ένα εμπόριο που ανθεί γύρω και απ'την εκκλησία αλλά και παντού με την φιγούρα της.
Στην τεράστια αυλή του Ναού μπορείς να φας,να ψωνίσεις,να χορέψεις μέχρι και να φωτογραφηθείς με τη Παναγία σαν στάρ! Πάνω στον βράχο που παρουσιάστηκε, υπάρχει αναπαράσταση με αγάλματα που είναι εντυπωσιακή .
Η διασκέδαση και το φαγητό, παρά το ότι είναι πολύ γνωστά στον υπόλοιπο κόσμο χάρη στη διάδοση της μεξικάνικης κουζίνας και μουσικής, εκεί έχουν μιά άλλη γεύση. Στη Zona Rosa που είναι το κέντρο διασκεδάσης της πόλης υπάρχουν πολλά εστιατόρια όπου εκτός απ'το φαγητό οι μουσικοί των mariachi σε καλούν να χορέψεις ή να τραγουδήσεις.
Παντού υπάρχει και κάποιος που έρχεται μ΄ένα τεράστιο κλουβί και μέσα ένα κόκκινο πουλί αγνώστου ταυτότητας για μας.Με 10 πέσος μπορεί να βάλει το εκπαιδευμένο πουλάκι να τραβήξει ένα χαρτί όπου εκεί είναι γραμμένη όλη σου η μοίρα! Εντυπωσιακά είναι τα tequila bars όπου τοίχοι ολόκληροι είναι καλυμμένοι με μπουκάλια.
ttp Το αγαπημένο τους σπορ είναι να μεθάνε τους ξένους μ' ένα συνδυασμό τεκίλας και μπύρας.Γενικά τους αρέσει να γελάνε σε βάρος των ξένων
Όταν το αεροπλάνο πλησιάζει τη Πόλη του Μεξικού, από τη στιγμή που θα δείς τα πρώτα σπίτια μέχρι την ώρα της προσγείωσης περνάει σχεδόν μισή ώρα. Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση πόλη του κόσμου και την καλύπτει σχεδόν πάντα ένα παχύ σύννεφο μόλυνσης που κάνει το αντίστοιχο της Αθήνας να φαίνεται σαν συννεφάκι σε παιδική ζωγραφιά. Η είσοδος στο Μεξικό έχει ένα σασπένς! 'Οταν φτάσεις στον έλεγχο των αποσκευών πατάς ένα κουμπί μπροστά στους τελωνειακούς. Εάν βγεί πράσινο περνάς ανενόχλητος χωρίς κανείς ν'ανοίξει τις βαλίτσες σου. Εάν βγεί κόκκινο στα κάνουν όλα φύλλο και φτερό! Απ'τις τέσσερεις φορές που πήγα στη χώρα αυτή μόνο μιά φορά μου έτυχε κόκκινο και πέρασα πέντε ολόκληρες ώρες για να αποδείξω ότι τα Κυκλαδικά ομοιώματα που έφερνα δώρα στους συνεργάτες μου δεν ήταν κλεμμένα αγαλματάκια από κάποιο ελληνικό αρχαιολογικό χώρο αλλά αγορασμένα από κατάστημα μουσείου στην Αθήνα! Στο τέλος της πέμπτης ώρας και με την έντονη πιθανότητα να ζήσω το εξπρές του μεσονυκτίου, ένα γενναίο δώρο έπεισε τον υπεύθυνο ότι απλά έχασα την απόδειξη. Δύο κοινά έχουμε με τους Μεξικάνους. Τη διαφθορά, αν δεν δώσεις δεν παίρνεις τίποτα απολύτως και το για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι, οι πλούσιοι Ευρωπαίοι και το κράτος.
Η ατμόσφαιρα έξω είναι βαριά. Απ΄τη μιά η μόλυνση κι απ΄την άλλη τα 2240 μέτρα υψόμετρο κάνουν την αναπνοή δύσκολη.
Η πλατεία που λέγεται και πλατεία Συντάγματος είναι το κέντρο όλων των διαδηλώσεων και των εορτασμών πχ της 16η Σεπτέμβρη,μέρας αναξαρτησίας της χώρας.Κι ενώ ο εντυπωσιακός Καθεδρικός Ναός του 16ου αιώνα (ο μεγαλύτερος και αρχαιότερος της Λ.Αμερικής) εντυπωσιάζει με το μίγμα μπαρόκ και νεοκλασσικής αρχιτεκτονικής του,με τους τέσσερεις ίδιους τρούλους του και τους υπέροχους πίνακες στο εσωτερικό του, στο δυτικό τμήμα της πλατείας βρίσκεται ο Templo Mayor. Είναι τα ερείπια ενός αρχαίου ναού των Αζτέκων, που ανακαλύφθηκε μόλις το 1978 και σήμερα λειτουργεί ως αρχαιολογικός χώρος και μουσείο.
Η επίσκεψη εκεί είναι πραγματική εμπειρία γιατί εκτός απ'τα εκθέματα ο χώρος είναι πολύ όμορφα διαμορφωμένος.
Περνάμε μπροστά απ΄το μνημείο του Αγγέλου της Ανεξαρτησίας (η σκέτο 'Αγγελος για τους ντόπιους)που είναι το σύμβολο της νίκης και βρίσκεται στο Paseo de la Reforma. Εκεί γιορτάζουν κάθε νίκη της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ή οποιαδήποτε παρόμοια επιτυχία της χώρας.
Είδαμε την Arena Mexico, όπου διεξάγεται ένα είδος ελεύθερης πάλης (lucha libre) αλλά οι παλαιστές φορούν μάσκες ή άλλες περίεργες στολές και η συμμετοχή του κόσμου είναι μεγάλη. Δεν μ΄αρέσουν συνήθως αυτού του είδους θεάματα αλλά το συγκεκριμένο είχε ενδιαφέρον λόγω της τεχνικής των μασκών που είναι φτιαγμένες με ιδιαίτερη φαντασία. Το πάρκο Chapultepec, μιά τεράστια έκταση αφιερωμένη στα παιδιά με λιμνούλες και κάθε είδους παιχνίδια κι εκδηλώσεις γι' αυτά.Το πιό ωραίο πάρκο όμως είναι το Alameda!
Παλιά αγορά των Αζτέκων και τόπος εκτέλεσης πολλών ανθρώπων κατά την Ισπανική εισβολή. Μέσα βρίσκεται το Μουσείο Καλών Τεχνών,η Οπερα, το Εθνικό Μπαλλέτο και η περίφημη τοιχογραφία του Diego Rivera "Dream of a Sunday afternoon" και την περίφημη Κατρίνα, ένα σκελετό ντυμένο σαν κυρία του 19ου αιώνα.
