Break

Διάλειμμα για διαφημίσεις.

Επιστρέφω σε 10 μέρες.

Μη φύγει κανείς!

Εγχειρίδιο βλακείας

Τρία μικρά αποπάσματα απ'το βιβλίο του Δ.Χαριτόπουλου "Εγχειρίδιο Βλακείας" που μου έρχεται στο μυαλό μετά από κάθε "πολιτική αναμέτρηση" σαν τη χθεσινή.



Η εξουσία είναι το αφροδισιακό της γελοιότητας.Μια καλή αμερικάνικη κουβέντα λέει πως όποιος θέλει να κυβερνήσει πρέπει πρώτα να τον δεί ψυχίατρος. Η συνάφεια βλακείας και ματαιοδοξίας είναι αναμφισβήτητη. Ο φαφλατάς πολιτικός με τις πόζες και τα κούφια λόγια διόλου δεν ενδιαφέρεται για το αντικείμενο της ομιλίας του,αλλά για το τι εντύπωση θα σχηματίσει γι'αυτόν το ακροατήριο. Η αλήθεια είναι ότι όποιος ανέβει στην σκηνή πρέπει να υποδυθεί, αλλιώς το κοινό θα του γυρίσει την πλάτη: άλλος παίζει φυσαρμόνικα, άλλος χορεύει καταδεκτικά "τοπικούς" χορούς, άλλος κουβαλάει τη θαυματουργή εικόνα στη περιφορά,άλλος φωτογραφίζεται καμαρωτός με τη σκούπα στο χέρι και "κάθε βλάκας έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη χώρα". Για το πολιτικό τσίρκο της εποχής την εξήγηση δίνει μιά άλλη (βαριά) αμερικάνικη κουβέντα που ξεκαθαρίζει νέτα σκέτα ποιός πραγματικά είναι το αφεντικό: "αυτοί που έχουν την ιδιοκτησία αυτοί πρέπει να κυβερνάνε και τη χώρα". Που σημαίνει ότι η πλήρης υποταγή της πολιτικής στην οικονομία αφήνει περιθώρια μόνο για πονηρούς, φουσκωμένα άντερα,λιμαδόρους και αερολόγους "άδειες κανάτες,πορδές γεμάτες".


Ο πιό πονηρός βλάκας είναι ο σοβαρός. Το υστερικά τυπικό και λιγόλογο ανθρωπάκι που οχυρώνεται καχύποπτο προς όλους πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας και σπουδαιότητας. Αυτή η μάρκα πονηρών βουλώνει τρύπες, πάντα κάπου θα διορισθούν πρόεδροι,διοικητές, βιτρίνα για να κάνουν από πίσω τα τσακάλια τη δουλειά τους. Ενας τέτοιος έφτασε να γίνει και πρωθυπουργός, δεν διέθετε καμία έμφυτη κοινωνική επιρροή (λάμψη, ευφυϊα,παράστημα,ευφράδεια), σιχαινόταν τη συνάφεια με τον κόσμο (μετά τις αναγκαστικές χειραψίες είχε στο αυτοκίνητο ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα για να απολυμαίνει τα χέρια του) και ήταν τόσο σοβαρός που γινόταν αστείος. Ομως δεν χρειαζόταν να πείσει ο ίδιος για τίποτα, την δουλειά την είχαν αναλάβει εργολαβία τα κανάλια και οι εφημερίδες...και όποτε το επιχειρούσε, το σαθρό και ολίγιστο μέσα του τον εξέθεταν.
Αλησμόνητη είναι η σκηνή του εν λόγω όταν μετά τους σεισμούς του 1999 πήγε με τις κάμερες να επισκεφθεί τους καταυλισμούς των σεισμόπληκτων. Κοίταξε ξινά τα παιδάκια που πλατσούριζαν ξυπόλητα στις λάσπες ανάμεσα στα κοντέινερ και, κάνοντας προσπάθεια να φερθεί ανθρώπινα, τα ρώτησε: "Πού είναι πιο καλά, εδώ ή στο σπίτι?"


Κοινή γνώμη δεν υπάρχει.
Οι απλοί άνθρωποι δεν επιτρέπεται να έχουν δική τους γνώμη.Οι από πάνω τους έχουν αφαιρέσει κάθε δυνατότητα, αλλιώς ποιός θα μπορούσε να κουμαντάρει έναν κόσμο που ο καθένας λέει το κοντό και το μακρύ του. Το αλάλιασμα του πόπολου είναι δουλειά των κομμάτων, αφού "πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να μπλέκονται σε όσα τους αφορούν" (Πώλ Βαλερί), με πανίσχυρους αρωγούς τα ΜΜΕ, που διαχειρίζονται νυχθημερόν φόβους,προκαταλήψεις,στερεότυπα και συνήθειες. Πες πες τα ίδια πράγματα κι ο κόσμος όχι μόνο επηρεάζεται βαθιά,αλλά καταλήγει να τα εγκολπώνεται ως δικές του κρίσεις και πεποιθήσεις. Συμβαίνει πλέον παντού αυτό που είπε ο Μayler:
"την αποβλάκωση του λαού που δεν πέτυχε επί 70 χρόνια η σοβιετική ηγεσία με την καταπίεση, την πέτυχαν τα ΜΜΕ στην Αμερική". Ετσι η Κοινή Γνώμη δεν είναι τίποτα άλλο από μιά "συνήχηση" αδαών, όπως λέγεται στη μουσική η ταυτόχρονη συνύπαρξη πολλών διαφορετικών ήχων (οργάνων) που παράγουν ένα συγκεκριμένο και προσχεδιασμένο άκουσμα. Και φυσικά ένα πρώτης τάξεως ηρεμιστικό των αμνών είναι η φενάκη της ψήφου.
Μόνο που η επιλογή είναι προκαθορισμένη στο δίλημμα: κρύα ή ζεστά σκατά.

Bydgoszcz

To όνομα της γλωσσοδέτης! Μετά από πολλαπλές αποτυχημένες προσπάθειες να το προφέρω σωστά, σχεδόν απολογητικά ο συνεργάτης που μας υποδέχθηκε μου εξήγησε ότι η γλώσσα τους δεν έχει πολλά φωνήεντα για να μη χρειάζεται ν'ανοίγουν πολύ το στόμα και μπαίνει κρύο. Το βράδυ της ίδιας μέρας μίλαγα ελληνικά με προφορά αειμνήστου γιαγιάς μου εξ Ανω Τιθορέας Παρνασσού κόβοντας τα μη απαραίτητα φωνήεντα αφού η θερμοκρασία είχε κατέβει στους μείον 10 βαθμούς!

Για να φτάσει κανείς οδικώς στο Bydgoszcz διασχίζει τη μισή Πολωνία βόρεια της Βαρσοβίας με σταθερή παρέα στη διαδρομή το ποταμό Βιστούλα ή έναν απ'τους πολλούς παραποτάμους του σ'ένα δρόμο που μπορεί να συγκριθεί σε επικινδυνότητα μόνο με την Κορίνθου-Πατρών. Η έννοια "καφές στο δρόμο" ήταν τότε ανύπαρκτη κι έπρεπε να φτάσουμε στην πρώτη μεγάλη πόλη της διαδρομής, την Τorun!Πατρίδα του μεγάλου αστρονόμου Νικόλαου Κοπέρνικου με το αντίστοιχο Πλανητάριο και σούπερ θέαμα, το σπίτι του (που ήταν παλιά αποθήκη) με την επιγραφή "ο άνθρωπος που σταμάτησε τον ήλιο και κίνησε τη γή", το άγαλμα του φυσικά στη Παλιά Πλατεία εκεί όπου μεταξύ άλλων υπάρχει και το άγαλμα κάποιου ο οποίος έπαιζε βιολί στα βατράχια..και το παραμύθι λέει ότι αυτά άρχιζαν να τραγουδούν και έφευγαν απ΄την πόλη (στη γλυπτική σύνθεση περιλαμβάνονται και τα βατράχια) κι είναι τόπος συνάντησης όλης της νεολαίας το βράδυ. Δεν προλάβαμε να δούμε περισσότερα αλλά δίκαια όλοι οι Πολωνοί την αποκαλούν πάντα "η όμορφη Τορούν". Επειδή και η έννοια "φαγητό στο δρόμο" δεν ήταν τότε ιδιαίτερα ανεπτυγμένη έπρεπε να βρεθεί κι επόμενος σταθμός αλλά ο συνεργάτης είχε ωραίες ιδέες και μιά περίεργη σιγουριά ότι ήμασταν απολύτως ξεκούραστοι για την επόμενη ξενάγηση.
Ο Πύργος του Malbork!!

Αυτό κι αν ήταν υπερθέαμα! Το μεγαλύτερο κάστρο της Ευρώπης κτισμένο εξ'ολοκλήρου από τούβλα! Κτισμένο το 1274 απ'τη Τευτονική Τάξη της Παρθένου Μαρίας απ΄την Ιερουσαλήμ (όπως και όλες οι πόλεις της περιοχής) στις όχθες του ποταμού Νοgat στο δέλτα του Βιστούλα για να έχουν πρόσβαση τα πλοία. Το Κάστρο επεκτάθηκε πολλές φορές κι όταν ο αριθμός των Ιπποτών άρχισε να αυξάνεται κτίζανε το ένα μέσα στο άλλο κάνοντας το μεγαλύτερο "εντός τειχών" κάστρο της εποχής. Πέρασε στη κατοχή της Πρωσσίας πολύ αργότερα και κατά την ναζιστική περίοδο αποτελούσε κέντρο εκπαίδευσης και συγκεντρώσεων της Χιτλερικής νεολαίας. Αν και καταστράφηκε ένα μεγάλο μέρος του ακόμα κι από πυρκαγιές, ανακαινίσθηκε κι είναι εντυπωσιακό όχι μόνο για το μέγεθος και το χρώμα του αλλά και για τους θησαυρούς του Μουσείου του, περίτεχνα αντικείμενα από κεχριμπάρι,το χρυσάφι της Βαλτικής.Αυτή η πέτρα έδωσε όλο τον πλούτο στη περιοχή μιά και το γειτονικό λιμάνι του Gdansk έζησε τη μεγαλύτερη ανάπτυξή του απ΄το εμπόριο της.

Ομως, συγνώμη κιόλας βέβαια, αλλά κάτι που μ'εντυπωσίασε ήταν οι τουαλέτες του πύργου.Οχι τόσο σαν κατασκευή αλλά δίπλα ακριβώς απ'τη λεκάνη της εποχής υπήρχαν άπειρα λαχανόφυλλα που χρησιμοποιούσαν σου λέει οι ιππότες ως χαρτί τουαλέτας!!(ούτε ζωγραφιστό δεν ξαναείδα ντολμά από τότε).Αν είχα το κουράγιο θ'ανέβαινα τις άπειρες σκάλες για ν΄ανέβω ως τη κορυφή και να σας περιγράψω τη θέα αλλά το μεσαιωνικό εστιατόριο του κάστρου είχε ανοίξει και με περίμενε. Το φαγητό με τα καυτερά γκούλας και τα κρέατα με τις βαριές σάλτσες είναι απ' αυτά που δεν τρώς πουθενά εκτός αν η εξωτερική θερμοκρασία είναι υπό το μηδέν ή πεινάς σαν λύκος και δεν έχεις άλλη επιλογή.
Φτάνοντας στο Bydgoszcz περίμενα να δώ μιά απ'τις γνωστές βιομηχανικές πόλεις του βορρά. Αντίθετα είναι μιά πολύ ευχάριστη και καλαίσθητη πόλη! Η παλιά πλατεία με τα κλασσικά κτίρια το ένα κολλημένο στο άλλο σε χαρούμενα χρώματα, κι ένα μνημείο για τα πάρα πολλά θύματα των Γερμανών στο Β'Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο συνεργάτης αλλά και πολλοί άλλοι Πολωνοί που μιλήσαμε έχουν μιά τεράστια συναισθηματική φόρτιση ακόμα και τώρα για τα εγκλήματα των Γερμανών και μιλάνε γι' αυτούς τελείως απαξιωτικά. Απ'τη άλλη βέβαια είναι εξαιρετικά καχύποπτοι για κάθε προϊόν που μπαίνει στη χώρα τους και δεν είναι γερμανικής προέλευσης.. Ο Καθεδρικός Ναός η Οπερα,το Ταχυδρομείο,οι Γοτθικές εκκλησίες αλλά και οι παλιές αποθήκες είναι απ'τα πιο εντυπωσιακά κτήρια της πόλης ιδιαίτερα φωτισμένα το βράδυ. Παρά το τσουχτερό για μας κρύο, κι ενώ στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανείς οι μπυραρίες και τα μπαράκια ήταν γεμάτα. Πήγαμε σε μία μπυραρία που τη διέσχιζε ποτάμι!! Δεν ξέρω αν ήταν ο Βιστούλας πάλι, ο οποίος είχε αρχίζει να μου τη δίνει, αλλά μεσ'τη μέση των τραπεζιών σας διαβεβαιώ κύλαγε ένα κανονικό κανάλι το οποίο περνάγανε πάνω σε γεφυράκια οι σερβιτόροι για να κάνουν τη δουλειά τους. Βέβαια είναι το κανάλι που διασχίζει όλη τη πόλη και που στις όχθες του υπάρχουν όλα σχεδόν τα μνημεία της όπως οι παλιές αποθήκες που μάζευαν όλο το σιτάρι τους και το Μουσείο Leon Wyczolkowski. Είναι όμως και μιά πόλη που αγαπάει τη τέχνη και τον αθλητισμό. Εκτός απ΄τη τωρινή διοργάνωση του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ, έχουν μιά παράδοση στο βόλλευ και στις αγωνιστικές μηχανές αλλά και 15 γκαλερί με πολύ ενδιαφέρουσες εκθέσεις γλυπτικής και ζωγραφικής.Πολύ συχνά τα εστιατόρια τους έχουν παλιά έπιπλα δίνοντας μιά αίσθηση ότι τρώς σπίτι σου. Τα κορίτσια βγαίνουν πολλές φορές μόνα τους, υπάρχουν μάλιστα και εστιατόρια μόνο για γυναίκες αλλά δεν πήγα για να σας πω αν έχουν αυστηρή πόρτα για το αντίθετο φύλο. Υπάρχει μιά πανέμορφη περιοχή που λέγεται Βενετία με τα σπίτια πάνω στο ποτάμι ιδανική για βόλτα, χάζι και φωτογραφίες. Ομως το καλύτερο μας το άφησε ο καλός μας Πολωνός για το τέλος.
Μια βόλτα στο διπλανό Gdansk!! Οταν άκουσα την ιδέα δεν πολυχάρηκα, πάντα με την εικόνα μιάς βιομηχανικής πόλης-λιμάνι στο μυαλό και με μόνη ανάμνηση απ'αυτήν την αξέχαστη Αλληλεγγύη του Λεχ Βαλέσα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη στη Πολωνία. Μιά πόλη κόσμημα!Με την κλασσική τευτονική αρχιτεκτονική της περιοχής αλλά χαρούμενη, λαμπερή και φιλόξενη. Λόγω του λιμανιού και του εμπορίου του κεχριμπαριού προς τον υπόλοιπο κόσμο η πόλη γνώρισε μεγάλο πλούτο, απολάμβανε μάλιστα ενός ειδικού καθεστώτος ανεξαρτησίας. Οπως όλες οι πόλεις-λιμάνια έγινε γρήγορα ένα καζάνι που μπήκαν πολλές διαφορετικές κουλτούρες και σαν αποτέλεσμα άνοιξε το μυαλό των ανθρώπων. Η ανοχή και η δεκτικότητα προς τις διαφορετικές εθνικές μειονότητες, σε συνδυασμό με τον πλούτο απ΄το εμπόριο οδήγησαν σε μιά άνθηση των γραμμάτων και των τεχνών. Η πλατεία με το άγαλμα του Ποσειδώνα, για να δηλώνει τη σχέση των κατοίκων με τη θάλασσα. Μουσεία, εκκλησίες και γκαλερί παντού. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 ξεκίνησε στο Gdansk ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος όταν ένα γερμανικό πολεμικό πλοίο έριξε τη πρώτη κανονιά. Οι κάτοικοι αντιστάθηκαν πυροβολώντας απ΄τα παράθυρα του Ταχυδρομείου. Η επόμενη ιστορική ημερομηνία για τη πόλη είναι ο Αύγουστος του 1980 και η μάχη της Αλληλεγγύης με αρχηγό τον Λεχ Βαλέσα κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος που ήταν η αρχή του τέλους μιάς ολόκληρης εποχής. Υπάρχει ένας δρόμος στο λιμάνι που λέγεται "Δρόμος της ελευθερίας" με διάφορα μνημεία να θυμίζουν εκείνη την εποχή..
Πατρίδα επίσης του Σοπενχάουερ και του Φαρενάιτ μεταξύ άλλων, με την ιστορία της να τη βλέπεις παντού. Μαζί με πιό ανοιχτούς και γελαστούς ανθρώπους παρά τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, άπειρα μαγαζάκια με είδη από κεχριμπάρι,πολύ καλαίσθητα σπίτια και γενικά μια χαλαρή μεσογειακή ατμόσφαιρα όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Σ΄αυτό συμβάλλουν σίγουρα και οι πολλοί μετανάστες κυρίως από Ρωσία οι οποίοι με μπαλαλάικες τραγουδούν σε όλες τις πλατείες πουλώντας και το ανάλογο cd κι έχουν τα πιό ωραία ταβερνάκια της πόλης όπου τρώς καλά και πάμφθηνα. Κοντά στο Gdansk υπάρχουν τουριστικά παραλιακά θέρετρα όπως το Sopot με ξενοδοχεία πρώην κυβερνητικά κτήρια του Ζαρουζέλσκι αλλά με παραλίες με μαύρη άμμο και μαύρη θάλασσα! Δεν έχω ξαναδεί πιό καταθλιπτικό χρώμα θάλασσας..Το μόνο που είχε πλάκα ήταν ότι αν έσκαβες λίγο στην άμμο μπορεί και να΄βρισκες κεχριμπάρι! Δεν βρήκα βέβαια γιατί δεν έσκαψα γιατί τα χέρια μου ήταν παγάκια.
Απ΄τη Πολωνία φύγαμε μ'ένα συναίσθημα ουδέτερο σαν τίποτα να μη μας άγγιξε πραγματικά, εκτιμήσαμε όμως ένα τεράστιο σεβασμό προς την ιστορία τους και μια υπερηφάνεια γι' αυτήν, την αγάπη τους για την τέχνη όπως και το ότι όλοι φροντίζουν αυτό που βλέπουν καθημερινά να είναι καλαίσθητο.
Να βάζανε και κανένα φωνήεν..




ΥΓ1. Nα διευκρινήσω ότι αυτό το ταξίδι το κάναμε πριν 8 χρόνια οπότε μπορεί πάρα πολλά απ΄αυτά που διαβάσατε να έχουν αλλάξει (όπως οι Ρώσοι που είναι πιά οι πιό πλούσιοι της περιοχής) κι ότι οι φωτογραφίες είναι απ'το νετ μιά και τότε δεν είχα ψηφιακή μηχανή. Λυπάμαι επίσης που δεν θυμάμαι περισσότερα..

Τυποεκδοτική ΑΕ

Εδώ και καιρό το blog των τυπογράφων http://typografeio.blogspot.com κάνει συνεχείς καταγγελίες κατά της Τυποεκδοτικής του ΚΚΕ για αθέμιτο ανταγωνισμό με τα επιχειρήματα που θα διαβάσετε παρακάτω.
Η ελληνική τυπογραφία περνάει ούτως ή άλλως πολύ δύσκολες μέρες, όπως και πολλοί άλλοι κλάδοι.
Τα σχόλια δικά σας.


Ξεκληρίζεται η Τυπογραφία!

Η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ μας ανταγωνίζεται αθέμιτα.

1) ανήκει σε κόμμα που είναι στη βουλή, το ΚΚΕ!
2) δεν έχει κανένα προσωπικό επιχειρηματικό ρίσκο!
3) τελευταία πήρανε επιδότηση χωρίς απολύτως διαφανή κριτήρια 1.000.000 ευρώ!
4) αρκετοί δήμοι ανήκουν στο ΚΚΕ όπως και δημοτικές επιχειρήσεις από όπου παίρνουν όλες τις δουλειές!
5) τα κεφάλαια προέρχονται από εισφορές μελών. Τσάμπα χρήμα!
6) στο βωμό των πολιτικών διαπραγματεύσεων, έχουνε πάρει όλες τις δουλειές από το Δημόσιο, εφημερίδες, περιοδικά, νομαρχίες, δήμους, δημοτικές επιχειρήσεις, όλες τις μεγάλες εταιρείες, το ΒΕΑ, όλα τα συνδικαλιστικά έντυπα. Ακόμα και δεξιές εφημερίδες τυπώνουν για να τους εξασφαλίσουν ήρεμο εργασιακό περιβάλλον!
7) διαθέτουν μια ολόκληρη στρατιά επαγγελματικών στελεχών του κόμματος σε όλες τις ειδικότητες!
8) διαθέτουν μια ολόκληρη στρατιά από επαγγελματίες συνδικαλιστές όπου οι περισσότεροι κατεβαίνουν για βουλευτές και με αυτούς πολεμάνε τους ανταγωνιστές τους!
9) οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού ή του δημοσίου τομέα με συνδικαλιστικό σωματείο εργαζομένων και πρόεδρο που ανήκει πολιτικά στο ΚΚΕ τυπώνουν όλα τα έντυπα τους στην ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ.!
10) οι εργαζόμενοί τους δεν έχουν κάνει ποτέ απεργία ούτε ποτέ έχει σταματήσει η παραγωγή!
11) καμία δημόσια υπηρεσία δεν τολμάει να εισβάλει στις εγκαταστάσεις τους όπως κάνουν σε τόσους άλλους συναδέλφους!
12)η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ του ΚΚΕ. έχει πιο φτηνά μεροκάματα. Δεν εφαρμόζει την ΣΣΕ του ΣΕΜΕΕ που θέλει να μας επιβάλουν πανελλαδικά οι επαγγελματίες βουλευτοσυνδικαλιστές του κκε.
13) το 2008 ο τζίρος της τυποεκδοτικής είναι δεκάδες εκατομμύρια ευρώ ζεστό χρήμα, που το άρπαξαν με κομματικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά μέσα.
14) Δεν μπορούν τα κόμματα να ανταγωνίζονται τους ιδιώτες στο επιχειρείν!
15) Είναι παράλογο ένα κόμμα που ψηφίζει νόμους να έχει και δικές του επιχειρήσεις. Είναι αθέμιτος ανταγωνισμός.

ΘΕΤΟΥΜΕ ΔΥΟ ΑΠΛΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ποιο άλλο τυπογραφείο πανελλαδικά λειτουργεί όπως
η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ ΤΟΥ ΚΚΕ;
Μας ανταγωνίζονται αθέμιτα
ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Ξεκληρίζεται η τυπογραφεία! πρέπει να αντιδράσουμε!
καλούμε όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου να βοηθήσουν!

Πρέπει άμεσα να παρέμβει
η επιτροπή ανταγωνισμού!

Εμείς δεν επιβιώνουμε με εισφορές και επιδοτήσεις.
-----------------------------------------------------------------------------------

Bρέχει στο Σαντιάγο

"Βρέχει στο Σαντιάγο" ακούστηκε σ'ενα ραδιοφωνικό σταθμό της Χιλής τα ξημερώματα της 11ης Σεπτεμβρη 1973..μόνο που έξω είχε ξημερώσει μια λαμπερή καλοκαιρινή μέρα. Η φράση αυτή ήταν το σύνθημα για την έναρξη του πραξικοπήματος.Στις 8 το πρωί τα τεθωρακισμένα, μετά απο διαταγή του αρχηγού του στρατού στρατηγού Augusto Pinochet,περικυκλώνουν το προεδρικό μέγαρο La Moneda και ζητούν απ'το δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο της Χιλής Salvador Allende να παραδοθεί. Λίγο αργότερα, το μέγαρο βομβαρδίζεται και καίγεται ενω το μεσημέρι της ίδιας μέρας ο Αλιεντε βρίσκεται νεκρός μ'ενα πιστόλι στο χέρι. Η χούντα λέει οτι αυτοκτόνησε αλλά ο Φιντελ Καστρο δηλώνει οτι δολοφονήθηκε.

Αυτή ήταν η αρχή της σκληρότερης δικτατορίας που γνώρισε ποτέ χώρα της Λατινικής Αμερικής. Ο Πινοτσετ,εγκάθετος της CIA και του Κισινγκερ που δεν ήθελαν άλλη μαρξιστική χώρα μετά τη Κούβα στη περιοχή, κυλάει στο αίμα τη Χιλή.
Τα στάδια γεμίζουν κρατούμενους που βασανίζονται ή ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου. Οι νεκροί μόνο των πρώτων ημερών είναι 40,000. Ακολουθούν το "Καραβάνι του θανάτου" δηλαδή επίλεκτοι αξιωματικοί που μάζευαν και σκότωναν με συνοπτικές διαδικασίες τους ύποπτους κομμουνιστές απο τη μία άκρη της χώρας έως τη Γη του Πυρός, χιλιάδες εξαφανισμένοι που τα πτώματα τους δεν βρέθηκαν ποτέ, κλεμμένα μωρά απο έγκυες κρατούμενες που δόθηκαν σε άτεκνους στρατιωτικούς. Αμέσως οι μεγάλες εταιρείες που ο Αλιέντε είχε κάνει δημόσιες ή κοινής ωφέλειας δίδονται πάλι στους Αμερικανούς με αποτέλεσμα ν'ανέβει ο πληθωρισμός και οι φτωχοί να εξαθλιωθούν. Οι πολυεθνικές εταιρείες της Αμερικής είχαν βοηθήσει σημαντικά το πραξικόπημα, όπως η ΙΤΤ που υποκινούσε τις νοικοκυρές να βγούν με κατσαρόλες στους δρόμους να διαδηλώσουν κατά του Αλιέντε για να δημιουργήσουν εντυπώσεις δυσαρέσκειας του κόσμου.

Ο χιλιανός λαός αντιστάθηκε κι η χούντα σκοτώνει πρώτα τα σύμβολά του.
Στις 16 Σεπτεμβρη μετά από φρικτά βασανιστήρια πεθαίνει ο λαϊκός τραγουδιστής Victor Jara που θα παραμείνει αιώνια ως σύμβολο αντίστασης στην ιστορία της Χιλής.
Ο συγγραφέας Luis Sepulveda καταφέρνει κι επιβιώνει απ'τη κόλαση της απομόνωσης της φυλακής για να γράψει μεταξύ άλλων και το βιβλίο "Η τρέλλα του Πινοτσέτ" όπου καταγράφει τα όσα ανατριχιαστικά συνέβαιναν. Το βιβλίο αυτό έπαιξε κι ενα καθοριστικό ρόλο στη δίκη του Πινοτσέτ χρόνια αργότερα.
O Pablo Neruda πεθαίνει απο καρκίνο 10 μέρες μετά το πραξικόπημα και παρά την απαγόρευση η κηδεία του μετατρέπεται στη πρώτη αντιφασιστική διαδήλωση.





Στη Χιλή δεν έχουν συμφιλιωθεί ακόμα αυτοί που υπέφεραν μ'αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν τη δικτατορία. Ο λόγος είναι ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε κι η ατιμωρησία δεν μπορεί να φέρει τη συμφιλίωση. Γράφει ο Σεπούλβεδα σε μια επιστολή στον υπουργό εξωτερικών που προσπαθεί "με το κρατικό βάλσαμο της αμνησίας" να συμφιλιώσει τον λαό μετά τον θάνατο του Πινοσέτ:

"..κι αν είσαι άντρας και απλά σου χάλασαν τα πνευμόνια με το "υποβρύχιο",απλώς σε άφησαν ανίκανο αφού σου έκαναν ηλεκτροσόκ στους όρχεις,απλώς βασάνισαν την μητέρα σου μπροστά σου,απλώς έχασες ένα σπίτι,μια πόλη,ένα παρελθόν,..ξέχασε,συγχώρεσε,συμφιλιώσου. Μη ταράζεις την ησυχία των αρχόντων την αγία ατιμωρησία αυτών που,καλώς ή κακώς,μου επιτρέπουν να είμαι υπουργός"


Τα πτώματα των περισσότερων αγνοουμένων δεν βρέθηκαν ποτέ και η Μητέρες της Plaza de Mayo που ξεκίνησαν απ'την Αργεντινή αλλά τώρα πιά είναι διεθνής οργάνωση,στέκονταν για χρόνια εκεί στο ίδιο σημείο της πλατείας κάθε Τρίτη για μισή ώρα με φωτογραφίες των αγνοούμενων παιδιών τους και πλακατ. Για να μη ξεχαστεί τίποτα.



Μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ ακολούθησαν αντίστοιχα στην Αργεντινή και στην Ουρουγουάη. Καμμιά δικτατορία όμως δεν ήταν τόσο σκληρή όσο της Χιλής. Το βιβλίο του Eduardo Galeano 'Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής' εκτός απ'την ιστορία εξηγεί και πως ο τεράστιος ορυκτός πλούτος της περιοχής ήταν αυτός που ήθελαν να εκμεταλλευτούν οι Αμερικάνοι με κάθε τρόπο. Το 'πως να είσαι φτωχός στην πολύ πλούσια χώρα σου' είναι ένα απ΄τα καλύτερα κεφάλαια του.

Η δημοκρατία επανήλθε στη Χιλή και τώρα κυβερνάει πάλι το Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Με πολύ αργούς ρυθμούς ξεκίνησε και κάποια τιμωρία ελάχιστων βέβαια απ'τους πολλούς συνεργάτες και βασανιστές της χούντας. Το κρατικό βάλσαμο αμνησίας όμως δεν έπιασε κι οι μνήμες είναι ακόμα πολύ νωπές.
Για να απαλύνουν πρέπει να διαταραχθεί σοβαρά "η ησυχία των αρχόντων"..

Σκάσε και κολύμπα

Αύριο αρχίζει η τελευταία χρονιά που η ηλικία μου αρχίζει από 4..

Έχω την ίδια ηλικία με την Μπάρμπι,τον Μίκυ Μάους και τον Μικρό Νικόλα!!

Βέβαια και το μισός αιώνας άνθρωπος πέφτει λίγο βαρύ όσο να πείς..

Αλλά αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα πέρα απ'το τίτλο του πόστ,

κερνάω τούρτα!!

Η χαρά της μαϊμούς!

Το αυτοκίνητο χρειαζόταν πολλά χιλιόμετρα σε χαμηλές στροφές για να στρώσει κι εγώ ένα φθινοπωρινό ταξιδάκι για τον ίδιο λόγο. Είπα λοιπόν να δεχθώ την πρόσκληση της μικρής αγαπημένης μου φίλης στα Γιάννενα!
Την τελευταία φορά που πήγα στην πανέμορφη αυτή πόλη πέρυσι τον Οκτώβρη έφυγα με τη πεποίθηση ότι τα είχα δεί σχεδόν όλα και με την ικανοποίηση ότι ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα πόλεις που διατηρούν τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα.
Μεγάλη μπουκιά να τρώς μεγάλο λόγο μη λές ποτέ.
Στο φωτεινό και φιλόξενο σπίτι με υποδέχθηκαν εκτός απ'τη φίλη μου, το όμορφο σαν αγγελούδι αγοράκι της (και όχι απλώς γλυκούλης) και δυό υπέροχοι άνθρωποι οι γονείς της. Διαβεβαίωσα όλους ότι δεν χρειάζομαι λεπτομερή ξενάγηση μιά και τα αξιοθέατα της πόλης τα ήξερα απ'έξω κι ανακατωτά (για να διαπιστώσω σε λίγο ότι είχα πάει σε λάθος μουσείο κι ότι των περισσοτέρων αγνοούσα και την ύπαρξη..) και συζητώντας για το πρόγραμμα του σαββατοκύριακου ακούω τη μαμά να λέει με αδιαπραγμάτευτο ύφος:
Να πάς τη κοπέλλα στο Γραμματόσημο για χαρά της μαϊμούς!
Οι ξένες γλώσσες, τα αινίγματα και οι γρίφοι ήταν πάντα η αδυναμία μου. Οσο όμως κι αν προσπάθησα να συνδυάσω τι σχέση έχουν τα Ελτα με το συμπαθές τετράποδο και κυρίως με την χαρά του δεν τα κατάφερα..
Πρώτη βόλτα λοιπόν στη καφετέρια του Φρότζου που εκτός από το παραδοσιακό καλαίσθητο κτήριο, η θέα της λίμνης σε μαγεύει. Μιά περιοχή με ιδιαίτερη φυσική ομορφιά ιδανική για χαλάρωση κι η πόλη κάτω ν'αλλάζει χρώματα μέχρι ν'ανάψουν τα φωτάκια της (πληροφορίες ότι φωταγωγήθηκε για την άφιξή μου κρίνονται ως ανακριβείς).
Για όσους ξέρουν, το κοριτσίστικο μπιρι-μπιρι μπορεί να κρατήσει μέχρι πολύ αργά οπότε δεν είναι απαραίτητο η επόμενη μέρα να ξεκινήσει κι απ'αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν πρωί.
Συνεχίζοντας τις βόλτες περνάμε μια διασταύρωση με τη πινακίδα: Μαρτυρικό χωριό των Λιγκιάδων. Παραδεχόμενη την προσωπική μου άγνοια της ιστορίας του τόπου ρωτάω γιατί αυτό το χωριό είναι μαρτυρικό. Κι ενώ περιμένω ν'ακούσω καμμιά ιστορία ηρωικών ελλήνων που μαρτύρησαν κάτω απ΄το τουρκικό ζυγό, δυνατά γέλια τραντάζουν το αυτοκίνητο και η απάντηση ξεπερνά κάθε ιστορική αλήθεια. Λίγο κάτω απ'το χωριό, υπάρχει ένας δρόμος με θέα στη λίμνη μεν χωρίς καθόλου φωτισμό δε. Κάθε βράδυ γίνεται τόπος ερωτικής συνεύρεσης πολλών ζευγαριών μέσα στα αυτοκίνητα που σταματούν εκεί και δεν είναι λίγα! Οι κάτοικοι λοιπόν γίνονται μάρτυρες σοφτ πορνό κάθε βράδυ αλλά προς τιμήν τους δεν είναι καθόλου μαρτυριάρηδες γι'αυτά που βλέπουν, γιατί αν μαρτύραγαν θα'κλειναν σπίτια, εξ'ού και το όνομα του χωριού!! *


Το βράδυ μας βρίσκει στο Γιαννιώτικο Σαλόνι για χαλαρό ποτάκι. Τεράστιος πολυχώρος διαμορφωμένος σε εστιατόριο,μπαρ και καφέ ανάμεσα σε φυσικό βάλτο. Διαπιστώνουμε ότι υπάρχει γάμος εν εξελίξει και μένουμε για χάζι. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ τον τελευταίο ηπειρώτικο γάμο που είχα πάει τον θυμάμαι με παραδοσιακούς χορούς και στολές με φλουριά, ατέλειωτο "πώς το τρίβουν το πιπέρι" και μουσική όπου απ'το συνεχές κλαρίνο ήθελες οτίλ για το τύμπανο για μιά εβδομάδα μετά. Οταν λοιπόν ήρθε η νύφη δεν πίστευα στα μάτια μου! Νυφικό μίνι μέχρι πάνω απ'το γόνατο, αβυσσαλέο ντεκολτέ και άσπρο φουλάρι στα μαλλιά σε στυλ χίππυ!! Ο γάμος είχε concept. O γαμπρός έρχεται απ'τη μιά πλευρά κι η νύφη απ΄την άλλη. Μεταξύ τους υπάρχουν μπαλόνια,πολλά μπαλόνια που πρέπει να σπάσουν για να συναντηθούν. Δεν καταλάβαμε ακριβώς αν συμβόλιζαν τις δυσκολίες που έπρεπε να αντιπαρέλθουν μέχρι να τους ενώσει η ζωή αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Οι περιπέτειες του ζευγαριού όμως δεν τελειώνουν εδώ. Δύο αμαρτωλές ξανθιές με κόκκινο στριγκ μαγιό εμφανίζονται και προσπαθούν να αποπλανήσουν τον καλό γαμπρό που κάθεται αμέριμνος σε μιά καρέκλα. Ομως όχι!!! Αυτός δεν υποκύπτει, τις σπρώχνει και πέφτει στην αγκαλιά της νύφης!!! Και να μου το λέγανε δεν θα το πίστευα ούτε ότι ο ηπειρώτικος γάμος είχε τέτοια εξέλιξη απ΄την εποχή της κυρά Φροσύνης μέχρι σήμερα ούτε ότι το κλαρίνο έχει αντικασταθεί από μπιτάτη βερσιόν του "μπήκαν τα γίδια στο μαντρί"!!!

Εχοντας πιά τις πρώτες αμφιβολίες ότι τα Γιάννενα δεν είναι ακριβώς η παραδοσιακή πόλη που γνώρισα, ένα άλλο θέαμα έρχεται να με κλονίσει. Στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας ενός δρόμου της πόλης ένα κοπάδι πρόβατα περπατάει αμέριμνο. Περιμένω να δώ που είναι ο βοσκός "στάσου μύγδαλα" με κάπα και γκλίτσα και τι να δω! Ο βοσκός με τζινάκι και τσιγαράκι μέσα στο Ντάτσουν να παρακολουθεί τα πρόβατα οδηγώντας σιγά σιγά από πίσω τους!!! Το πιό αστείο ήταν ότι όλοι οι οδηγοί παρέκαμπταν το κοπάδι και το Ντατσουν χωρίς σε κανέναν να προκαλεί εντύπωση το θέαμα!

Αν όμως πάτε στα Γιάννενα και δεν σας πουν το φλυτζάνι είναι σαν να μη πήγατε! Κι όχι δρόμους και πόρτες θα διαβείς και σαχλαμάρες. Φλυτζάνι συγκεκριμένο,επιστημονικό, με ονόματα,ημερομηνίες και αποτελέσματα έκβασης οποιασδήποτε οικογενειακής, δικαστικής,οικονομικής και πάσης φύσεως υπόθεσής σας!!Πρόλαβα και πήρα σχετικά μαθήματα οπότε είμαι πανέτοιμη να αντιμετωπίσω την οικονομική κρίση μια και πάω για μεγάλη καριέρα καφετζούς στην Αθήνα.Υπάρχουν φήμες ότι τώρα λένε και το τσιγάρο ανάλογα με το πού πάει ο καπνός αλλά αυτό είναι για πολύ προχωρημένους όπως η μικρή μου φίλη οπότε απευθυνθείτε σ'αυτήν για περισσότερες πληροφορίες :))

Απαραίτητο επίσης θα σας είναι το Gps. Αν ψάχνετε ένα δρόμο θα πρέπει να ρωτήσετε φοιτητή ή ταξιτζή, αν κάνετε το λάθος και ρωτήσετε οποιονδήποτε άλλον να είστε βέβαιοι ότι δεν ξέρει περισσότερα από σας. Εκτός αν του πείτε κανένα μαγαζί ή δημόσιο κτήριο εκεί κοντά οπότε θα σας καθοδηγήσει ακριβώς!

Γαστρονομικά η πόλη δε παίζεται! Αν και τις ιδιαίτερες σπεσιαλιτέ όπως τα βατραχοπόδαρα τα έχουν για τους τουρίστες και κάποια απ'τα θαλασσινά οι ντόπιοι δεν θα τα έτρωγαν ποτέ γιατί ξέρουν(...)παντού υπάρχουν όμορφα εστιατόρια με πολύ καλό φαγητό. Αυτό όμως που είναι για 3 αστέρια Michelin είναι η μαγειρική της μαμάς της φίλης μου και κυρίως οι πίτες της που όποιος δεν έχει φάει τη λαχανόπιτα και τη μανιταρόπιτα της χάνει ένα γευστικό μεγαλείο!!!

Η παρέα μεγαλώνει με άτομο εξαιρετικού χιούμορ, που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει server, και ήρθε η ώρα να λυθεί το μυστήριο! Μετά από μισάωρη πανέμορφη διαδρομή λίγο βόρεια της πόλης φτάνουμε στο Γραμματόσημο, φοβερή καφετέρια με θέα στη λίμνη και στο ηλιοβασίλεμα, με ιδιαίτερα καλόγουστη διακόσμηση και μια συλλογή παλιών μουσικών οργάνων που θα ζήλευε και μουσείο. Ολοι παραγγέλνουν τη χαρά της μαϊμούς που είναι τελικά αυτό που ο υπόλοιπος μπανάλ κόσμος αποκαλεί παγωτό Banana Split!!!!


Θα πάρω στη καρδιά μου για πάντα την εικόνα του στρωμένου τραπεζιού με το φαγητό ήδη στα πιάτα που μας περίμενε, τη ζεστασιά μιας αληθινής και με αγάπη φιλοξενίας και δυό κλαμμένα γαλανά ματάκια όταν έφευγα (κι είναι ακόμα γαλανά γιατί πίνει όλο του το γάλα αλλιώς θα είχαν σκουρήνει αν θέλετε να μάθετε).
Γι΄αυτή τη χαρά δεν έχω λόγια να τους ευχαριστήσω όλους..


* To xωριό είχε καεί τον Οκτώβρη του 1943 αφού πρώτα οι Γερμανοί σκότωσαν και τους 92 κατοίκους ως αντίποινα μετά από απόπειρα ελλήνων ανταρτών.

Βeslan 5 χρόνια μετά

"Νόμιζα οτι θα'ρθει ο Χάρρυ Πόττερ και θα μας σώσει. Μ'αυτό το πανί που τον κάνει αόρατο,θα μας τύλιγε και θα μας έκανε αόρατους"

Στο Beslan,την πρώτη μέρα του σχολείου τον Σεπτέμβρη του 2004, 1000 παιδιά με τους δασκάλους και συγγενείς τους παρέμειναν τρείς μέρες διψασμένα,νηστικά και τρομαγμένα από τους 32 Τσετσένους αντάρτες που κατέλαβαν το σχολείο για να το ανατινάξουν μετά την επέμβαση των ειδικών δυνάμεων. Στο "σχολείο νούμερο 1" όπως λέγεται σκοτώθηκαν 186 παιδιά και 200 ενήλικες.

Στις 9.15 το πρωί κάθε 1ης Σεπτέμβρη το κουδούνι του παλιού σχολείου ξαναχτυπά για ν'αρχίσει η εκδήλωση μνήμης μπροστά στο μνημείο ανθρώπινης βαρβαρότητας, το γυμναστήριο, διάτρητο ακόμα απ'τις σφαίρες και γεμάτο λουλούδια και μπουκάλια νερό.
Πέντε χρόνια μετά, στην απέναντι πλευρά του δρόμου βρίσκεται το καινούργιο σχολείο που φρουρείται συνεχώς και λίγο πιο κάτω η Πόλη των Αγγέλων το νέο νεκροταφείο.

Θυμάμαι τη φωτογραφία ενός γυμνού κοριτσιού, που αφού τινάχθηκε έξω απ΄το σχολείο μετά από απ'τη πρώτη έκρηξη, προσπαθούσε να σκαρφαλώσει απ΄το παράθυρο να ξαναμπεί μέσα για να είναι κοντά στη δασκάλα της..Δεν το ξαναείδε ποτέ κανείς.

"Η έπρεπε αμέσως να πεθάνει μαζί μιά οικογένεια ή να ζήσει μαζί.." λέει η Svetlana Daurov που έχασε τον άντρα,τον γιό και την πεθερά της. Η κόρη της Αλιόνα επέζησε.

Παρά την ψυχολογική βοήθεια που δέχθηκαν, τα περισσότερα παιδιά που ήταν πάνω από πέντε χρονών εκείνη την ημέρα υποφέρουν ακόμα από βαριά κατάθλιψη. Πολύ λίγα καταφέρνουν να κοιμούνται συνέχεια το βράδυ, να συγκεντρώνονται στο σχολείο και να κάνουν όνειρα για το μέλλον.

"Οσοι λένε ότι ο χρόνος θεραπεύει τα πάντα δεν έχουν χάσει ποτέ κανέναν δικό τους,ζείς μ΄αυτό κάθε μέρα της ζωής σου μέχρι να πεθάνεις" λένε οι περισσότεροι γονείς παιδιών που χάθηκαν.

Εκτός απ΄τη θλίψη σήμερα επικρατεί και μεγάλος θυμός. Πολλοί κατηγορούν τις αρχές για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τη κρίση ενώ όλοι οι επιζώντες επιμένουν ότι το χάος ξεκίνησε απ΄έξω κι όχι από μέσα, όταν επενέβη με χειροβομβίδες και βαρύ οπλισμό η αστυνομία.

"Τόσα χρόνια και δεν έχει τιμωρηθεί κανείς. Οι υπεύθυνοι δεν είναι μόνο οι τρομοκράτες αλλά και οι στρατηγοί που δεν τους σταμάτησαν. Πέντε χρόνια τώρα και οι σημερινές αρχές τους υποστηρίζουν μη επιτρέποντας καμμία ανεξάρτητη έρευνα" λέει η Ella Kesayeva της ομάδας Φωνή του Μπεσλάν η οποία έχασε την 12χρονη κόρη της.

Αυτό που φοβούνται όμως οι περισσότεροι είναι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ξανασυμβεί.
Η κατάσταση στη Βόρεια Οσετία και γενικά στη περιοχή του Βόρειου Καυκάσου χειροτερεύει παρά τις εξαγγελίες Πούτιν. 13 άτομα σκοτώθηκαν σε τρομοκρατικές επιθέσεις την τελευταία εβδομάδα ενώ συνεχίζονται οι απαγωγές κυρίως δημοσιογράφων που μερικές καταλήγουν σε δολοφονίες.
Η φτώχεια, η διαφθορά,το ριζοσπαστικό ισλάμ και οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν μπορούν να φέρουν την ειρήνη στις πολλές εθνικές μειονότητες της περιοχής.

Λέει η Κesayeva:

"Με δεδομένη τη κατάσταση που βλέπετε στο Βόρειο Καύκασο θα έπρεπε κανονικά να είμαστε όλοι τρομοκράτες.."

Η χαρούμενη πρώτη μέρα σχολείου θ'αργήσει πολύ όπως φαίνεται στο Beslan.

Οι πρώην!

Ερωτας πόλεμος.Πάντα πίστευα στη βαρβαρότητα του γνήσιου αληθινού έρωτα.Οπου ανάμεσα σε άλλα συνυπάρχουν ο φόβος, η εξάρτηση κι αυτή η παντοδυναμία που έχει ο άλλος πάνω σου. Κι όταν αρχίζει και παίρνει διαστάσεις αρχίζει κι ο πανικός της εγκατάλειψης.
Πάνω σ' αυτόν τον πανικό έχουν γίνει χιλιάδες εγκλήματα στη χειρότερη περίπτωση και άπειρες ώρες απελπισίας, αυτοκαταστροφής και δακρύων στη καλύτερη.
Αυτό που είμαστε είναι και οι σχέσεις που ζήσαμε,λένε οι ψυχολόγοι. Συνυπάρχουν όλες μέσα μας ανεξάρτητα του τέλους της καθεμιάς.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πολλές φορές πως είναι δυνατόν αυτά τα έντονα συναισθήματα να μετατραπούν σε βάθος χρόνου σε χαλαρές φιλίες όπου δύο άνθρωποι που τα έζησαν βγαίνουν σαν φίλοι,ενίοτε και με τους νέους συντρόφους τους και μοιράζονται νέες εμπειρίες και χλιαρές καταστάσεις σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα μεταξύ τους!
Πως είναι δυνατόν κάποιος που ερωτεύτηκε ειλικρινά να είναι και ειλικρινής φίλος μετά μαζί του? Τι παθαίνει..μετάλλαξη?
Είτε λοιπόν οι φιλικές και χαλαρές σχέσεις μεταξύ δύο πρώην ερωτευμένων σημαίνουν ότι ποτέ δεν ερωτεύτηκαν πραγματικά και φέρονται σαν να μην υπήρξε τίποτα μεταξύ τους γιατί όντως δεν υπήρξε τίποτα είτε πρόκειται για άτομα που επιδερμικά και ξενέρωτα αντιμετωπίσουν όλες τις σχέσεις της ζωής τους χωρίς καμμιά απ' αυτές να έχει κατέβει πραγματικά στο αίμα τους.
Γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη στο Φάντασμα της Αξόδευτης Αγάπης:
"Η ερωτική σχέση είναι μαχαιριά και η κρούστα που με τον καιρό πετυχαίνουμε είναι μιά ύπουλη κρούστα,να σχιστεί ξανά,με μιά μικρούλα αφορμή,να αιμορραγήσει"
Συνεχίζει λέγοντας ότι είναι πολύ πιο ανθρώπινο και αληθινό συναίσθημα δύο ανθρώπων να κατηγορούν,μειώνουν η να συκοφαντούν τον πρώην, σαν τάφρος προστασίας απ'την επιδρομή της θανάσιμης νοσταλγίας που έρχεται, όσο απολίτιστο κι αν ακούγεται, παρά να βγαίνουν με τους νέους τους συντρόφους και να τα λένε όλα σαν παλιόφιλοι στο τηλέφωνο!
Συμφωνώ απόλυτα αλλά μήπως κάνω λάθος?
Μήπως όντως ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να μεταμορφωθεί σε μιά μεγάλη φιλία?
Μήπως οι πρώην είναι τα "μεγάλη λάθη που αγαπήσαμε" όπως λέει μιά κολλητή μου ή ένα "κοινωνικό κίνημα" που χρίζει στοργής και προσοχής όπως πιστεύει ένας άλλος αγαπητός φίλος?

Η spark αναπτύσσει το ίδιο θέμα σήμερα με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μη το χάσετε!

Περιμένω και την δική σας άποψη!