Kούκλες με "ειδικές ανάγκες"

Από τότε που η Barbie με τις τέλειες καμπύλες της μπήκε σε κάθε σπίτι μικρού παιδιού, κατηγορήθηκε από πολλούς ότι προωθεί ένα άπιαστο μοντέλο ομορφιάς. Ο λόγος είναι ότι οι κούκλες αντιπροσωπεύουν ένα αληθινό άνθρωπο στη φαντασία κάθε παιδιού. Σε πολλά παιδιά καταγράφεται ότι για να αγαπηθούν πρέπει να μοιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο σ' αυτό το πρότυπο.

Όταν η μικρή Valerie που πάσχει από σύνδρομο Down ζήτησε μία κούκλα για τα Χριστούγεννα, η μαμά της είχε επιλογή μεταξύ της Barbie και της Elisabeth (φωτογραφία). Η δεύτερη, έχει 13 φυσικά χαρακτηρικά του συνδρόμου Down,μεταξύ άλλων τα αμυγδαλωτά μάτια,τα χαμηλά αυτιά και την γλώσσα ελαφρά έξω απ'το στόμα.

Μιά ολόκληρη σειρά από νέες κούκλες έχει κυκλοφορήσει εδώ και καιρό στην Αμερική και σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες και απευθύνεται στα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Κούκλες σε αναπηρικά καροτσάκια, με μαύρα γυαλιά και μπαστούνι, με μαντήλι που παραπέμπει σε κάποιον που έχασε τα μαλλιά του από χημειοθεραπεία.

"Υπάρχει μία θεραπευτική επιρροή γιατί εκτοξεύει την αυτοεκτίμηση ενός παιδιού κάνοντας πιό "κανονικές" σ' αυτό τις συνθήκες παιχνιδιού. Του αφαιρεί τον φόβο,την αίσθηση απομόνωσης και διαφορετικότητας" λέει η Helga Parks της κατασκευάστριας εταιρείας.

Παρά το ότι οι πωλήσεις της Barbie πέφτουν διεθνώς, οι πωλήσεις των ειδικών παχνιδιών αυξάνονται κατακόρυφα.
Υπάρχει όμως κι ο αντίλογος. Πολλοί γονείς, κυρίως παιδιών με σύνδρομο Down, παραπονέθηκαν ότι αυτές οι κούκλες "κατηγοριοποιούν" τα παιδιά τους και βασίζονται σε στερεότυπα.

Η Πρόεδρος του Αμερικανικού Εθνικού Συνδέσμου για το σύνδρομο Down Sheila Hebein λέει: "Είναι μιά φοβιστική εικόνα για πολλές οικογένειες. Τονίζουν τις διαφορές που δεν υπάρχουν απαραίτητα σε όλα τα παιδιά. Σίγουρα δεν έχουν όλα τα παιδιά τη γλώσσα έξω και πάρα πολλά απ' αυτά κάνουν σκληρή φυσιοθεραπεία για να ελέγχουν καλύτερα τους μύες του στόματός τους. Οποιοδήποτε παιδί, φυσιολογικό ή όχι,αγωνίζεται να μοιάσει με τη κούκλα του.Εξ'άλλου το σύνδρομο down δεν έχει να κάνει με το πώς μοιάζεις αλλά με πόσα πράγματα μπορείς ή δεν μπορείς να κάνεις"

Παρά την κριτική που δέχονται, οι κατασκευαστές ισχυρίζονται πως οι γονείς ξεσπούν τις δικές τους προκαταλήψεις στις κούκλες ίσως γιατί είναι πολύ δύσκολο να δεχθούν οι ίδιοι πρώτα την κατάσταση του παιδιού τους.

Τα παιδιά εξ΄άλλου αγαπούν όλες τις κούκλες όπως κι αν μοιάζουν..

H ειρηνική επανάσταση του Ισλάμ

'Οταν η Dalia Ziada ήταν 8 χρονών, η μαμά της τής ζήτησε να φορέσει ένα ωραίο άσπρο φόρεμα για μία γιορτή-έκπληξη. Η έκπληξη ήταν μία επώδυνη κλειτοριδεκτομή. Το νεαρό κορίτσι αποφάσισε τότε ν' αντιδράσει διαπληκτιζομένη συνέχεια με τον πατέρα και τους θείους της για την απάνθρωπη διαδικασία της γεννητικής περιτομής την οποία υπέστησαν και οι αδελφές και οι ξαδέλφες της. Αυτή της η αντίδραση κατέληξε σήμερα σ΄ένα ευρύτερο κίνημα που αγωνίζεται για την ελευθερία λόγου και τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών όπως και για τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων. Πέρυσι, μετέφρασε μόνη της ένα βιβλίο κόμικ για τη ζωή του Martin Luther King Jr. και μοίρασε μόνη της 2000 αντίτυπα απ'το Μαρόκο μέχρι την Υεμένη. Στα 26της σήμερα, η Ziada οργάνωσε τον Νοέμβρη το πρώτο φεστιβάλ ταινιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Κάιρο. Η λογοκρισία φυσικά της το απαγόρευσε και παρά τις προσπάθειες της το θέατρο έκλεισε τελείως λίγες ώρες πριν την έναρξη. Νοίκιασε τότε ένα τουριστικό ποταμόπλοιο του Νείλου και μόλις αυτό απομακρύνθηκε άρχισε την προβολή της πρώτης ταινίας, στην κυριολεξία κάτω απ'τη μύτη της αστυνομίας.
Η Ζiada φοράει την μαντήλα δείγμα ότι η θρησκευτική της πίστη παραμένει αμείωτη. Στην πρώτη ανάρτηση του blog της έγραψε: "όλα όσα κάνω για την προσωπική μου ζωή είναι για να ευχαριστήσω τον Αλλάχ". Αυτό το συναίσθημα είναι που συγκινεί τον μουσουλμανικό κόσμο.
Αυτό το κίνημα νέων ανθρώπων που παίρνει διαστάσεις σε πολλές ισλαμικές χώρες, αυτή η soft επανάσταση, είναι τελείως διαφορετική απ' όσες προηγήθηκαν.Είναι αντι-τζιχαντική και αμφισβητεί ανοικτά τα πολιτικά ισλαμικά κόμματα. Πολιτιστικά είναι βαθιά συντηρητική, με τα δικά μας μέτρα, αλλά ο στόχος της είναι η προσαρμογή στον 21ο αιώνα. Δεν εστερνίζεται την Δυτικοποίηση του ισλαμικού κόσμου αλλά ψάχνει για αλλαγές που θα συμβαδίζουν με τις παγκόσμιες τάσεις. Προσπαθεί να συνθέσει τις αρχές του Κορανίου με τον τρόπο ζωής που βγαίνει απ' το internet,τη δορυφορική τηλεόραση και το facebook.
Θα μου πείτε γιατί δεν το κάνουν μέσω του Ισλάμ αφού ισχυρίζονται ότι είναι ο μόνος δρόμος. Λέει η Ziada: "Αυτή η μη-βίαιη επανάσταση είναι η προσπάθεια να συνδυάσουμε την θρησκεία μας με τον μοντέρνο τρόπο ζωής" Είναι η γενιά της μετά 11/9 εποχής που θεωρεί ότι αντί να μορφώνεται,να έχει πρόσβαση στη τεχνολογία και να βγάζει μιά θετική εικόνα προς τα έξω, έχει γίνει όμηρος της πολιτικής της 11ης Σεπτεμβρίου. Μόνο που πιστεύουν ότι αυτή η επαναστασή τους θα γίνει μέσω της δικής τους θρησκείας και των αρχών της και ότι δεν χρειάζεται να δανειστούν καμμιά απάντηση στα προβλήματά τους απ' τον υπόλοιπο κόσμο.
Σε όλα τα σχολεία απ' την Τουρκία έως το Πακιστάν αντηχεί το Παλαιστινιακό hip-hop,οι Αιγύπτιοι αλλάζουν μηνύματα μέσω του facebook στίχους απ΄το Κοράνι και στο Κουβέιτ κυκλοφορούν βιβλία κόμικ.
Ακόμα και στη Σαουδική Αραβία την πιό αυστηρή χώρα του Ισλάμ μία εκπομπή στην τηλεόραση που λέγεται "Γειά σου νεολαία" εξηγεί πώς μπορεί να είσαι ένας καλός Μουσουλμάνος και συγχρόνως να έχεις μιά ωραία και ευχάριστη ζωή.
"Αυτό που προσπαθούμε είναι να μην επικεντρωνόμαστε στην τιμωρία του Θεού και στον φόβο γι' αυτή όπως ήταν μέχρι τώρα, αλλά στην αγάπη και την ελεημοσύνη του" λέει ο Ahmad-al-Shugairi ο παραγωγός της εκπομπής που εμφανίζεται με τζιν ακόμα και στην περίοδο του ραμαζανιού και μιλάει τη γλώσσα του κόσμου και όχι τη θρησκευτική γλώσσα των μουλάδων της Σαουδικής τηλεόρασης. Αυτοί βέβαια δεν έμειναν αμέτοχοι. Τον κατηγόρησαν ότι διδάσκει το "εύκολο Ισλάμ" το " yuppie Iσλάμ" ακόμα και το Δυτικό Ισλάμ. Μία απ'τις εκπομπές του ήταν για τον Elvis Prisley.Ενας άνθρωπος με ταλέντο, φήμη και περιουσία που πέθανε νέος. Η ζωή χωρίς βαθιά πνευματικότητα είναι άδεια, διδάσκει ο Al Shugairi.
To blog του Νagar στην Αίγυπτο ζητάει τον διαχωρισμό Τζαμιού και Κράτους! Λέει ότι οι μουλάδες μπορεί να συμβουλεύουν και να καθοδηγούν την πίστη μας αλλά στις πολιτικές θέσεις πρέπει να μπαίνουν τεχνοκράτες. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, κυρίως μετά την 11/9, το αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν θέλουν ούτε ένα θεοκρατικό κράτος αλλά ούτε και μία δυτικού τύπου δημοκρατία. Θέλουν ένα μίγμα κι απ' τα δύο!!
Διανύουμε σίγουρα την πιό ενεργή αμφισβήτηση ορισμένων αρχών του Κορανίου όχι ως προς την ύπαρξή τους αλλά ως προς την επεξήγησή τους και το ποιές απ' αυτές όντως ελέχθησαν απ'τον Προφήτη και ποιές προστέθησαν μετά από άλλους.
Θεωρώ πολύ σημαντική αυτή την ειρηνική επανάσταση νέων ανθρώπων κυρίως γιατί προέρχεται απ' αυτούς που έχουν ζήσει την θρησκευτική μισαλλοδοξία και θέλουν να την αλλάξουν.
Ισως στα δικά μας μάτια φαίνεται δύσκολο το πώς συνδυάζεται το
blogging με την μαντήλα ή με τα άλλα θρησκευτικά τους σύμβολα που οι δυτικοί έχουμε ελαφρώς δαιμονοποιήσει. Σίγουρα όμως αξίζει να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της πιό μη-βίαιης επαναστάσης των νέων του Ισλάμ.

Ο θυμωμένος γονιός

Δεν είναι το γνωστό παιγχνίδι της γκρίνιας αλλά θα γκρινιάξω με μερικούς γονείς που βλέπω και ακούω παντού. Διαπιστώνω συνέχεια ότι ο θυμός του "καλού γονιού" είναι τεράστιος. Η ευθύνη είναι πάντα στο κράτος,στο σύστημα,στη κοινωνία,στους χωρισμένους γονείς.

Ο ίδιος όμως...

Δεν ασχολείται ποτέ λόγω φόρτου εργασίας με τα μαθήματα του παιδιού του και μετά βγαίνει απ'τα ρούχα του όταν μαθαίνει ότι ο καλύτερος μαθητής του σχολείου είναι Αλβανός.

Φοροδιαφεύγει, μολύνει το περιβάλλον, λαδώνει και λαδώνεται αλλά κανένας αλλοδαπός μαθητής δεν πρέπει να κρατήσει τη σημαία της παρέλασης γιατί ποιός αγαπάει περισσότερο την Ελλάδα από εμάς.

Παρκάρει το παιδί του μπροστά σε μιά οθόνη και μετά διαμαρτύρεται εντόνως για τη κακή ποιότητα των προγραμμάτων της τηλεόρασης.

Οδηγεί αφού έχει πιεί και μετά απορεί και κλαίει όταν το παιδί του πάθει ατύχημα με το αυτοκίνητο που έσπευσε να του αγοράσει μόλις τελείωσε το σχολείο.

Δεν σέβεται ποτέ καμμία σειρά αναμονής, προσπερνάει όλα τα αυτοκίνητα που περιμένουν για να περάσει πρώτος και μετά εκπλήσσεται όταν μαθαίνει ότι το παιδί του κάνει σκονάκι και τα βάζει με τη καθηγήτρια που το τιμώρησε.

Βρίζει και τσακώνεται με τους γονείς του όλη την ώρα και μετά μαλώνει τον γιό του διότι του μίλησε άσχημα.

Κριτικάρει τους πάντες και τα πάντα αλλά μόλις ο δάσκαλος κάνει παρατήρηση στο παιδί του γίνεται έξαλλος.

Βλέπει όλες τις ψυχολογικο-συμβουλευτικές εκπομπές της τηλεόρασης και τηλεφωνεί στον ψυχολόγο να ρωτήσει αν κάνει να του δώσει αβγό.

Μαλώνει συνέχεια το παιδί του ασκώντας του αυστηρή κριτική για όλα,δεν λέει ποτέ μπράβο και μετά το κατηγορεί για μαλθακό και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Κάνει δώρα στην δασκάλα για να προσέχει το παιδί του περισσότερο και μετά "μάχεται" κατά της διαφθοράς.

Δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα αυτά. Μιά έρευνα στην Αγγλία απέδειξε ότι το 61% των ερωτηθέντων γονέων ήταν ακατάλληλοι για να περάσουν τις σωστές αξίες και να αποτελέσουν σωστό παράδειγμα για την διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών τους.

Είναι πολύ πιο εύκολη η κριτική παρά η επένδυση στη ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του κάθε παιδιού και η συζήτηση μαζί του.

Η ίδια έρευνα απέδειξε ότι ενώ το 70% περίπου των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι οι ηθικές αξίες των σημερινών νέων έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, μόλις ένα 20% απ΄αυτούς παραδέχθηκε ότι έχει κάποια ευθύνη γι' αυτό!

Το υπόλοιπο 80% αναρωτιέται αυτό που ακούμε πολύ συχνά: Δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιόν έμοιασε αυτό το παιδί!!!

1821-2009

1821: Ο εχθρός κοινός και τον κοιτάμε στα μάτια.

2009: Ποιός είναι ο εχθρός?

Eνας χρόνος blogging

Πριν ένα χρόνο περίπου αρρώστησε ο σκύλος μου. Πριν τον πάω στον κτηνίατρο θεώρησα ότι καλό θα ήταν να πάρω μερικές πληροφορίες από το νετ. Σκέφτηκα ότι σ' ένα γενικό site τύπου www.skylos.gr θα έβρισκα ότι έψαχνα κι έτσι έπεσα πάνω στο blog ενός ραδιοφωνικού παραγωγού στην Θεσσαλονίκη τον οποίο όλοι αποκαλούν σκύλο!! Από περιέργεια στην αρχή κι από ενδιαφέρον στη συνέχεια άρχισα να το παρακολουθώ.Με διασκέδαζε! Κάποια στιγμή έκανα ένα σχόλιο κι αρκετά αργότερα, σαν σήμερα, την πρώτη μου ανάρτηση.
Το γεγονός ότι λέξεις όπως link ή copy/paste μου ήταν παντελώς άγνωστες το θεώρησα άνευ σημασίας.
Στις αρχικές βόλτες απ΄το ένα blog στο άλλο νόμιζα ότι είχα διακτινισθεί σε μιά άλλη εποχή. Αυτή της ευγένειας, της καλωσύνης και της πλήρους σύμπνοιας απόψεων.
Καλως ήρθες,καλή εβδομάδα,καλημέρα,καλό μήνα,ευχαριστώ! Πόσο καιρό σκεφτόμουν έχει να μου ευχηθεί κάποιος καλή εβδομάδα, μη πώ ότι μόνο, ο εν τω μεταξύ θεραπευθείς, σκύλος με καλωσόριζε χαρούμενα στο σπίτι.
Ως μαμά-blogger δεν έτυχα ιδιαίτερα θερμής αντιμετώπισης!
Το κακό ξεκίνησε όταν μιά μέρα εντυπωσιασμένη από την άψογη ανάρτηση ενός 15χρονου σχετικά τότε με την πώληση του ΟΤΕ και τον προβληματισμό του για το θέμα,είπα στον 20χρονο γυιό μου που ετοιμαζόταν ν'αρχίσει την καθημερινή τουρνέ στις καφετέριες: "Ελα βρε να δείς με τι ασχολούνται τα σοβαρά και ώριμα παιδιά"!
Τι το'θελα! "Ασε μας ρε μάνα που νοιάζει τον πιτσιρικά ο Οτε λες κι έχει πληρώσει ποτέ κανένα λογαριασμό, μούρη σου πουλάει κι εσύ τσιμπάς"! (πολύ αργότερα κατάλαβα ότι δεν είχε και πολύ άδικο αλλά δεν του το είπα ποτέ)
Εκτοτε το παρόν blog αντιμετωπίστηκε με καχυποψία,
"Έχει καεί τελείως..δεν την παλεύει",
συχνά με ειρωνεία,
"Μάνααα, για ρώτα τη spark μπορούμε να φάμε σε μισή ώρα?"
και ενίοτε με συμβουλευτικές προτροπές,
"βρε μανούλα δεν ξεκινάς να μάθεις πρώτα γεμιστά που θες να κάνεις και link!"
Τίποτα δεν με πτόησε.
Μετά από ένα χρόνο λοιπόν στη @σφαιρα, δηλώνω:
Εντυπωσιασμένη από το πόσο καλά γράφουν τόσοι πολλοί άνθρωποι,μερικές αναρτήσεις είναι λογοτεχνικά διαμάντια. Επίσης, απ΄τα γρήγορα αντανακλαστικά όλων σχεδόν στα κοινωνικά προβλήματα ή σε κάθε είδους προκλήσεις.
Ενθουσιασμένη απ΄τα blogs των ανθρώπων που ζούν εκτός Αθηνών,την καλύτερη ποιότητα ζωής που φαίνεται κι απ΄τα ποστ τους ότι έχουν και την ζεστασιά στη συμπεριφορά τους.
Απογοητευμένη με όσους σβήνουν σχόλια, χρησιμοποιούν σαν τρικ τα μπλογκοπαιχνιδα για να τους βάζουν λινκ και ν'ανεβαίνουν στις λίστες αναγνωσιμότητας,δεν έχουν χιούμορ,δεν δέχονται διαφορετική άποψη απ΄τη δική τους και γενικά όσους βάζουν περιορισμούς στο πώς και τί θα γράψουν οι άλλοι.
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι για μένα η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας,βιωμάτων,μορφωτικού επιπέδου,τόπου διαμονής,επαγγέλματος.

Αν κάτι όμως ένοιωσα πολύ έντονα είναι η ανάγκη επικοινωνίας όλων μας σε μιά εποχή φανερής ή καλά κρυμμένης μοναξιάς..
Δεν ξέρω αν θα την παλέψω κι άλλο χρόνο αλλά σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς που είστε εδώ και ζητώ συγνώμη αν ποτέ άθελά μου στενοχώρησα κάποιους.
Και το εννοώ.

V for Vendeta

Ενα ακόμα έγκλημα τιμής ή βεντέτας ήρθε να προστεθεί στα ήδη πάρα πολλά που έχουν γίνει στη Κρήτη τα τελευταία χρόνια.

Φοβάμαι ότι για άλλη μια φορά ο νόμος θα προσπεράσει και η τιμωρία ή δεν θά έρθει ποτέ ή θα έρθει απ' την αντίπαλη οικογένεια μέχρι το αίμα να ξεπλυθεί με αίμα.

Τα περισσότερα εγκλήματα στην Κρήτη γίνονται για ασήμαντες αφορμές. Θυμηθείτε το παιδί που έχασε τη ζωή του για ένα σουβλάκι ή τόσα άλλα που σκοτώθηκαν από χέρι συγχωριανών τους ακόμα και γιατί είχαν τη μουσική δυνατά.

Προφανώς πολιτικά συμφέροντα διαιωνίζουν μια κατάσταση ατιμωρισίας με αποτέλεσμα η εγκληματικότητα να συνεχίζεται και να θεωρείται όχι μόνο αναπόσπαστο κομμάτι της Κρητικής κουλτούρας αλλά και ένδειξη λεβεντιάς.

Ιστορικά,κατά τα 700 χρόνια απομόνωσης κάτω από ενετική και τουρκική κατοχή, η κρητική κοινωνία ανέπτυξε άγραφους νόμους και κώδικες συμπεριφοράς. Λόγω του οτι εξουσία για να τους τηρήσει δεν υπήρχε, η τοπική κοινωνία ηταν υποχρεωμένη να το κάνει μόνη της. 'Οπλα υπήρχαν πάντα, μόνο που τότε τα χρησιμοποιούσαν ενάντια σε όποιον δεν είχε πίστη στα δίκαιά τους και βέβαια στους πολέμους αργότερα. Η αλληλεγγύη αυτής της κοινωνίας και η πίστη της την έκανε διά μέσου των χρόνων σύμβολο αντίστασης κατά όλων των κατακτητών της.

Πως φτάσαμε όμως απ' τη λεβεντομάνα Κρήτη στην Κρήτη του εγκλήματος κατά της κοινωνίας, του εμπορίου ναρκωτικών, της ατιμωρησίας.

Μία εξήγηση είναι ότι ο τουρισμός,ο πακτωλός επιδοτήσεων και το εύκολο χρήμα εκτός απ'τα εκτρώματα κτίρια μιας άναρχης δόμησης, έφεραν και την αλλαγή στoν τρόπο ζωής με αποτέλεσμα πολλές πρώην καλλιέργειες προϊόντων που δεν απέφεραν εύκολο χρήμα να μετατραπούν σε χασισοκαλλιέργειες η άλλες παράνομες δραστηριότητες. Αυτό, σε συνδυασμό με την γνώση και κατοχή όπλων εξελίχθηκε γρήγορα.

Παράλληλα, η τόσο κλειστή αυτή κοινωνία κράτησε τις αρχές της αλληλεγγύης της άθικτες με αποτέλεσμα αυτο να εξελιχθεί σε μια τεράστια συγκάλυψη και σιωπή γνωρίζοντας πολύ καλά επίσης ότι όποιος παραβεί τον νόμο της σιωπής τιμωρείται με θάνατο.

Η πρώην Ανδρεία όμως χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για πράξεις βίας και εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου που μάλιστα στρέφονται πιά κατά της κοινωνίας κι όχι κατά κάποιου εχθρού!

Σ'αυτό έρχεται να συμβάλλει εκτός απ' τη συγκάλυψη και η ατιμωρισία. Ατιμώρητος συνεχίζει τη ζωή του ο δολοφόνος του παιδιού που του πήρε τη σειρά στο σουβλατζίδικο. Ο πολιτικός της περιοχής έκρινε ότι οι 50 ψήφοι του δολοφόνου ήταν πιο σημαντικοί απ'τη ηθική αποζημίωση της οικογένειας του θύματος. Ατιμώρητοι παραμένουν και αυτοί που πυροβόλησαν τον αστυνομικό στα Ζωνιανά αφήνοντας τον παράλυτο για την υπόλοιπη ζωή του. Τους καλύπτουν όλοι. "Είμαι και κουφός και τυφλός και μουγγός" λένε οι περισσότεροι όταν ερωτούνται εάν ξέρουν κάτι.

Κάθε προσπάθεια αφοπλισμού έχει αποτύχει. Γιατί αν βρεθούν όπλα στη κατοχή οποιουδήποτε άλλου Ελληνα θεωρείται παράνομο ενώ στην Κρήτη απόλυτα φυσιολογικό κι αναμενόμενο.
Εχουμε μήπως όλοι αποφασίσει ότι το συγκεκριμένο νησί αποτελεί τυπικά τμήμα του ελληνικού κράτους και δεν υπόκειται στους ίδιους νόμους αλλά στους δικούς του?
Οχι βέβαια.


Διαβάζω σ΄ένα άρθρο για τις βεντέτες:

Οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίστηκαν, ο φόβος της αντεκδίκησης κυρίευσε τις μικρές τοπικές κοινωνίες και χωριά που άλλοτε έσφυζαν από ζωή κινδυνεύουν να σβηστούν από το χάρτη.

Όσο κι αν ιστορικά εξηγείται θεωρώ ότι η οπλοκατοχή, οι βεντέτες και η συγκάλυψη αποτελούν κατάρα για την Κρήτη κι όχι λεβεντιά.

Τα μαύρα πουκάμισσα που κάποτε συμβόλιζαν το πένθος των οικογενειών που χάθηκαν κατά τους ιστορικούς αγώνες της Κρήτης σήμερα τί συμβολίζουν?

Πέρα απ' τη Βαβυλώνα

Οι αρχαίοι πολιτισμοί διαφόρων χωρών μοιάζουν,σύμφωνα τουλάχιστον με τα περισσότερα σχολικά βιβλία,παγωμένοι σε μιά δεδομένη χρονική στιγμή που ο κάθε ένας απ΄αυτούς άνθισε. Οι Έλληνες συζητούσαν για δημοκρατία στην Αγορά της Αθήνας, οι Αιγύπτιοι έθαβαν τους Φαραώ με την τεχνική της μούμιας μέσα σε πυραμίδες, αλλά σπάνια θεωρητικά συναντήθηκαν αυτοί οι δύο.
Κι όμως. Μια έκθεση στο Metropolitan Museum of Arts της Νέας Υόρκης με τίτλο "Beyond Babylon:Art,Trade and Diplomacy in the Second Millenium BC" (Πέρα απ' τη Βαβυλώνα: Τέχνη, Εμπόριο και Διπλωματία το 2000 πχ) έρχεται να αποδείξει το αντίθετο. Με θαυμαστή λεπτομέρεια αποδεικνύεται πόσο αλληλένδετοι ήταν οι αρχαίοι πολιτισμοί όχι μόνο μέσω του εμπορίου αλλά και μέσω της διπλωματίας.
350 αντικείμενα μοναδικής τέχνης και αξίας συγκεντρώθηκαν απο 12 χώρες,κυρίως Συρία,Μεσοποταμία, Αίγυπτο,Ελλάδα αλλά και Καύκασο έως το Ιράν.Καταγράφεται μια έντονη δραστηριότητα εμπορίου αγαθών αλλά και γραμμάτων και διπλωματικών δώρων!
Τα περισσότερα εκθέματα είναι από βασιλικά παλάτια, αρχαίους ναούς, τάφους κι από ένα ναυάγιο. Μερικά είναι σπάνιας αξίας όπως μία ράβδος απ' τη Μεσοποταμία που έχει ανέγγιχτες απ΄τον χρόνο σμιλεμένες ανάγλυφες παραστάσεις και που χρησίμευε να διώχνει τα κακά πνεύματα απ' τα παιδιά.
Μοτίβα Μινωϊκών ψαριών έχουν βρεθεί σε φρέσκο απ΄τον τοίχο του σπιτιού ενός Σύριου ευγενή εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ'τη θάλασσα.
Οι περισσότερες πληροφορίες όμως όπως και τα σημαντικότερα ευρήματα προέρχονται απ' το ναυάγιο ενός εμπορικού πλοίου απ την Εποχή του Χαλκού, που ανακαλύφθηκε από ψαράδες στα νοτιοανατολικά παράλια της Τουρκίας.Το πλοίο, του οποίου το λιμάνι εκκίνησης δεν είναι γνωστό, έκανε δρομολόγιο σταματώντας σε Ελλάδα,Κρήτη,Τουρκία,Συρία,Αίγυπτο. Βρέθηκαν μέσα χάλκινα βάζα,Κυπριακά κεραμεικά, αφρικανικό ξύλο και υφάσματα της Ανατολής!
Στον "αρχαίο κόσμο" οι γλώσσες και οι παραδόσεις μπερδεύονταν. Οι άνθρωποι ταξίδευαν και μαζί μ΄αυτούς και οι ιστορίες τους απο στόμα σε στόμα. Είναι πιθανό πολύ πριν γίνουν απαραίτητα κείμενα σε κάθε σχολικό βιβλίο του κόσμου σήμερα, η Οδύσσεια και η Ιλιάδα να ήταν ήδη 2500 χρόνια πριν παραμύθια στις βασιλικές αυλές της Ανατολής και στα πολεμικά τραγούδια των Χιπιτών οπλαρχηγών.
Η πρώτη "παγκοσμιοποίηση" λοιπόν φαίνεται να είχε γίνει πολλούς αιώνες πριν.
Το 1200 πχ. πολλοί απ' αυτούς τους πολιτισμούς καταστράφηκαν είτε από επιδρομές, είτε από πολέμους.
Και τότε ήρθε ο μαρασμός και η παγκόσμια κρίση σταματώντας το εμπόριο και τον πλούτο των χωρών αυτών. Δεν κράτησε για πολύ.
Το πάθος του ανθρώπου για απόκτηση,ανταλλαγή και συσσώρευση πλούτου επεκράτησε.
Όπως θα επικρατήσει και τώρα.

H Αφροδίτη είναι ανάδρομη!

Χθές δεν είχα καμμία όρεξη να πάω στο γραφείο. Μια κοπάνα σκέφτηκα είναι ότι πρέπει για διάλειμμα απ' τη κρίση και τις βλαβερές της συνέπειες. Κι έμεινα σπίτι.

Κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό, συνειδοτοποιώ ότι ενώ μπαίνοντας στο γραφείο ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω με αυστηρή σειρά προτεραιότητας, όταν είμαι στο σπίτι πρωί εργάσιμης μέρας έχω μια αμηχανία. Μου φαίνεται ότι είμαι σε λάθος τόπο τη λάθος ώρα.

Εκανα λοιπόν το αναμενόμενο. Είπα να γίνω μέλος του target group των πρωϊνών εκπομπών έστω για μιά μέρα.

Μ΄ένα γρήγορο ζάπιγκ κατάλαβα ότι δύο είναι τα προβλήματα της ημέρας, η Πανσέληνος στη Παρθένο και η ανάδρομος Αφροδίτη!

Στον Πρωινό Καφέ πανικοβλήθηκα! Η ανάδρομος είναι πάνω απ' το κεφάλι μου! Τι κακό με βρήκε σκέφτηκα. Η καλή κυρία αστρολόγος όμως μου το εξήγησε αμέσως. Μπορεί σου λέει, όταν έχεις ανάδρομη Αφροδίτη κι έχεις να πάς σε μια δεξίωση, να διαλέξεις τα λάθος ρούχα!! Να πας με τζιν ενώ όλοι οι άλλοι θα είναι με φτερά και πούπουλα. Ε όχι, αυτό δεν πρέπει να μου συμβεί ζαμέ. Δεν θα δεχθώ καμμία πρόσκληση για δεξίωση αυτές τις μέρες, μην επιμένετε.

Σε άλλο κανάλι, στην εκπομπή της βασίλισσας του καφέ, έμαθα ότι τα παιδάκια που έχουν Αφροδίτη στον Ταύρο όταν τους φέρνεις λέει κάτι, ένα δωράκι ένα παιχνιδάκι, το εκτιμούν παραπάνω απο ένα παιδάκι με Αφροδίτη κάπου αλλού!!
Τα δικά μου κάπου αλλού σκέφτηκα την έχουν σίγουρα, τι μαθαίνει κανείς.

Στο μεγάλο κανάλι πάλι ο αμίμητος παρουσιαστής μιλούσε με μια αγγλίδα στη Κρήτη κι αφού είχε κοντέψει να φλιπάρει τη κοπέλλα απ΄τα αγγλικά του Ταρζαν και τις αηδίες που της έλεγε, της έκλεισε το τηλέφωνο στη μούρη και πήρε Βέροια με την ελπίδα ότι τουλάχιστον εκεί θα τον καταλάβουν. Κι ακούστε σχόλιο: Η Βέροια μιλάει, εξάλλου έχει πολλούς Πόντιους εκεί, ας πάρω μια Κατερίνη!!! Είναι γνωστό ότι τα ποντιακά είναι πιο δύσκολα απ΄τα αγγλικά.

Αφού είχα λίγο ακόμα περιθώριο στο όριο βλακείας που μπορώ ν΄αντέξω ανά ώρα, αλλάζω κανάλι και βάζω Σταρ για σιγουριά. Εκεί ο μεγαλομπεμπέκος παρουσιαστής εξηγεί πρωί πρωί πώς έφαγε μια ροχάλα όταν μια κυρία τον έφτυσε σε μια εκπομπή κάνοντας με λεπτομέρειες τις κινήσεις!! Τώρα άδικο είχε η κυρία ,δίκιο είχε θα σας γελάσω. Η τρίτη απ' το πρωί υπέρβαρη αστρολόγος κι εκεί τα ίδια μόνο που αυτή είχε στη κυριολεξία πανικοβληθεί απ΄την επερχόμενη Πανσέληνο που θα είναι σου λέει καταστροφική!

Κι εγω η χαζή σκέφτηκα που ανησυχώ για τη κρίση και τα δάνεια κάθε μέρα, εδώ υπάρχουν χειρότερα.

Για να ηρεμήσω, επανέρχομαι στον πρωινό καφέ όπου ευτυχώς είχαν αλλάξει θέμα. Μία ευτραφής με κοτσιδάκια Πίπης Φακιδομύτη και μ΄ενα φλιτζάνι καφέ στο χέρι ισχυρίζεται ότι έχει το "προγνωστικό χάρισμα", έτσι το είπε. Λέει τον καφέ.
Πόρτες, δρόμοι, ταξίδι,ενα πουλί σε νάρκη (!!!) κι άλλα πρωτότυπα. Η ταλαντούχος όμως κάνει και μανικιούρ-πεντικιούρ αλλά αυτό δεν άντεξα να το ζήσω.

Ζαπ ζαπ γρήγορα και πάλι στην εκπομπή της βασίλισσας. Μας δίνει δουλειά για το σπίτι. "Αύριο να έχετε προετοιμασθεί για την Αφροδίτη στην Παρθένο γιατι θα διεισδύσουμε"!! Συνεχίζει με την παρουσίαση του νέου καλεσμένου: Ο καλεσμένος μας είναι κούκλος και...ελληνοκάτι (αναρωτιέται με τα μάτια ψηλά) ελληνοαυστραλός..ελληνοαμερικάνος.. ελληνοκαναδός (καμμία κατηγορία απόδημου ελληνισμού δεν άφησε παραπονεμένη),δεν ξέρει. Ο καλεσμένος-κούκλος καταφθάνει και η παρουσιάστρια δεν κρατιέται και το πετάει: Είσαι Ελληνας εντελώς??

Αυτό ήταν. Ντύθηκα γρήγορα, μπήκα στο αυτοκίνητο κι έτρεξα στο γραφείο. Ξαφνικά τα δάνεια, οι τράπεζες, η πτώση τζίρου, η έλλειψη ρευστότητας μου φάνηκαν λιγότερο τρομαχτικά. Η ανάδρομος σκέφτηκα μη με βρεί κι όλα τ΄άλλα...

Τα Οscar στην Ινδία

Mε το τέλος της προβολής της ταινίας αναρωτιόμουν για πολλή ώρα γιατί to Slumdog Millionaire κέρδισε 8 Οσκαρ. Τι ήταν αυτό που έκανε την Αμερικανική Ακαδημία Κιν/φου να εξισώσει αυτή την ταινία με άλλες σαν το Πέρα απ'την Αφρική ή τον Γκάντι, ταινίες σαφώς μεγαλύτερης καλλιτεχνικής αξίας.

Ο σκηνοθέτης είναι ο Αγγλος David Boyle και η ταινία δεν είναι ινδική, είναι αμερικανο-αγγλικής παραγωγής.

Η ιστορία του Jamal που στα 18 του αποφασίζει να πάρει μέρος στον Εκατομμυριούχο και απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις σωστά κερδίζει το υπέρογκο ποσόν των 20 εκ. ρουπίων.
Κάθε απάντηση έχει βγεί από μια ιστορία ή μια σκληρή εμπειρία απ'τη ζωή του. Παιδί στη τενεκεδούπολη της Βομβάης ζεί σαν χαμίνι του δρόμου σε συνθήκες κόλασης με τον αδελφό του Σαλιμ και τη φίλη του Λετίκα. Εφηβος γνωρίζει την εγκληματικότητα αλλά μένει πάντα έξω απ' αυτήν. Κι ο έρωτας για την Λετίκα θα τον κάνει αρκετά δυνατό για να προσπαθήσει ν'ανατρέψει κάτι που φαίνεται ακατόρθωτο. Στο τέλος κερδίζει η ανατροπή,ο έρωτας και ο politically correct Jamal. Κερδίζει επίσης το όνειρο.

Υπάρχει μια σκηνή προς το τέλος της ταινίας που για μένα είναι όλη η ουσία της. Ο υπερόπτης παρουσιαστής του παιχνιδιού δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένα χαμίνι του δρόμου, ο κατώτερος της κοινωνίας, μπορεί να ξέρει όλες τις απαντήσεις απο μόνος του. Είναι σίγουρος ότι έκλεψε, ότι κάποιος του της έλεγε. Όταν το παιδί απαντάει την προτελευταία ερώτηση σωστά, γυρνάει θυμωμένα και του λέει " Είναι το δικό μου show",ανοίγει την πόρτα και τον παραδίδει στους αστυνομικούς για ανάκριση.

Με δύο λήψεις ο σκηνοθέτης έχει εκφράσει όλο τον θυμό και την αμφιβολία που βγάζουν οι Ινδοί όταν κάποιος παραβεί το σενάριο που η κοινωνία έχει γράψει γι' αυτόν.

Η Ινδία έχει ξοδέψει πολύ χρόνο και αρκετά εκατομμύρια δολλάρια για να προωθήσει την ιδέα της "Απίστευτης Ινδίας", της χώρας της ευημερίας,της τεχνολογίας,των ευκαιριών.
Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια για ένα αριθμητικά μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της. Τα υπόλοιπα 900 εκατομμύρια όμως ζούν όπως ο Jamal. Οι αντιδράσεις στην Ινδία για την ταινία ήταν πολλές και ο θυμός μεγάλος ακόμα και μετά τα Οσκαρ.
"Δεν είναι Ινδική ταινία αυτή,είναι η ματιά των Δυτικών που βλέπουν στην χώρα μας μόνο μιζέρια,βρώμα και βία".
Ο κόσμος αυτή τη φορά είχε παραβεί το σενάριο.

Κι όμως αν υπάρχει Ινδικό όνειρο αυτή η ταινία είναι η ενσάρκωσή του. Το παιδί που γεννιέται και μεγαλώνει στις χειρότερες συνθήκες, βγαίνει απ΄τη κόλαση χωρίς ν'ανοίξει μύτη. Αλώβητο, παρά τις άπειρες δοκιμασίες που του βάζει η ζωή. Απλά τον κάνουν δυνατότερο για να πετύχει με τη δύναμη της αγάπης και τη πίστη του.Ο αδελφός του που προτίμησε τα χρήματα με οποιοδήποτε τρόπο, έχει κακό τέλος.

Το προφανές μήνυμα, το αμερικανικό όνειρο, η συνταγή για Οσκαρ.

Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις της ταινίας, εμένα όμως δεν μ'έπεισε.

Ελπίζω να ευαισθητοποιηθούν σωστά οι νέοι Ινδοί σκηνοθέτες, που δεν είναι καθόλου λίγοι, και να δείξουν την δική τους αλήθεια, όχι την ωραιοποιημένη του Bollywood, ούτε αυτή του σεναρίου. Την αλήθεια της πραγματικά υπέροχης χώρας τους κι ας είναι σκληρή.
Τότε θα είναι το δικό τους show!

Το κυνήγι του θησαυρού

Το Αφγανιστάν δεν έχει ν' αντιμετωπίσει μόνο τους πολέμους που το κατασπαράζουν τις τελευταίες δεκαετίες. Έχει να δώσει και μια άλλη μεγάλη μάχη που είναι η διάσωση της τεράστιας πολιτιστικής του κληρονομιάς που κινδυνεύει να λεηλατηθεί εξ'ολοκλήρου.
Λόγω της γεωγραφικής του θέσης υπήρξε ένα απ'τα μεγαλύτερα στραυροδρόμια πολιτισμών και θρησκειών. Η ιστορική πόλη Balkh (στο βόρειο Αφγανιστάν) είναι η πατρίδα της πρώτης μονοθεϊστικής θρησκείας του Ζοροάστρα και η πόλη όπου ο Μέγας Αλέξανδρος παντρεύτηκε τη δεύτερη γυναίκα του Ρωξάννη.Το τέλος της πόλης ήρθε με την επιδρομή του στρατού του Τζενκις Χαν το 1220. Στην πόλη υπάρχουν πανέμορφοι βωμοί του Ζοροάστρα, μοναστήρια Βουδιστών, Χριστιανικά ιερά και Μουσουλμανικά τεμένη. Εχουν βρεθεί υπέροχες κολώνες Κορινθιακού ρυθμού.Η πόλη και η γύρω περιοχή ήταν το κέντρο ενός τεράστιου Βουδιστικού πολιτισμού του οποίου οι γλύπτες έντυναν τα είδωλά τους με ελληνικές χλαμύδες,πράγμα που κάνει τους ιστορικούς να αναρωτιούνται τί επίδραση μπορεί να είχε η Βουδιστική φιλοσοφία πάνω στην ελληνική σκέψη κι αν ήταν ανάλογη μ' αυτή που το ελληνικό στυλ είχε επάνω στην τοπική τέχνη. Η ιστορική αυτή περιοχή όμως τα τελευταία χρόνια λεηλατείται ανελλιπώς απο διεθνείς ομάδες αρχαιοκάπηλων οι οποίοι πληρώνοντας έχουν καταφέρει να κάνουν δικές τους ανασκαφές σχεδόν δίπλα απ΄τις νόμιμες φυγαδεύοντας έτσι σε χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης. Οι τελευταίες εκτιμήσεις αναφέρουν ότι το λαθρεμπόριο αρχαιοτήτων εκτιμάται σε 4 δισεκατομμύρια δολλάρια σχεδόν όσα και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών ουσιών! Αυτό είναι ένα χτύπημα για τους αρχαιολόγους και τους ιστορικούς που μόλις τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν τη τεράστια σημασία αυτής της χώρας στην εξέλιξη του πολιτισμού της Κεντρικής Ασίας, πολλοί μάλιστα χαρακτηρίζουν το Αφγανιστάν αντίστοιχο της Αιγύπτου σε πλούτο αρχαιολογικών ευρημάτων. Χρυσές μινιατούρες, ελληνικά αγάλματα, βουδιστικές απεικονίσεις έχουν κάνει φτερά. Ενας νέος αρχαιολογικός χώρος το Tepe Zargaran δίπλα στην πόλη της Balkh είχε σχεδόν λεηλατηθεί προτού αρχίσουν οι επίσημες ανασκαφές. Τα ίχνη των παράνομων εκσκαφέων είναι ακόμα ορατά στην κοιλάδα Ai Khanoum το ανατολικότερο κομμάτι του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Λέει ο Ronald Besenval, επικεφαλής της Γαλλικής Αρχαιολογικής Εταιρείας: " Σώζονται ελάχιστες Κορινθιακές κολώνες που στόλιζαν κάποτε τον κεντρικό δρόμο της πόλης, αν και δύο απ' αυτές μπορείτε να δείτε στο διπλανό εστιατόριο του οποίου αποτελούν τμήμα της εισόδου!!"
Οι Αφγανοί μόλις αρχίζουν να καταλαβαίνουν το μέγεθος και τη σημασία της αρχαίας κληρονομιάς τους. Μέχρι τώρα πουλούσαν τα μικρότερα κομμάτια όπως νομίσματα στους τουρίστες και τα μεγαλύτερα όπως αγάλματα γυμνών γυναικών (πιθανά θεότητες γονιμότητας) σε οργανωμένα κυκλώματα λαθρεμπόρων οι οποίοι μέσω Πακιστάν τα διοχέτευαν στις πλούσιες Ευρωπαϊκές αγορές. Λέει ένας Αφγανός που έκανε τέτοιο πλιάτσικο για χρόνια: "Η αλήθεια είναι ότι χάνουμε τον πολιτισμό μας πουλώντας τον σε ξένους. Αλλά και η φτώχεια είναι ανυπόφορη. Οι περισσότεροι από μας δεν ξέρουμε τι πουλάμε και την σημασία αυτών των αντικειμένων. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μ' αυτά αγοράζουμε φαγητό". Συνεχίζει όμως κατηγορώντας αυτούς που το αφήνουν αυτό να συμβεί, όπως όλες τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις που πάντα έχουν προσωπικό όφελος. "Αυτοί είναι μορφωμένοι. Αυτοί κλέβουν το Αφγανιστάν. Οι φτωχοί απλώς προσπαθούν να φάνε." Οταν το 2005 μόνο οι Βρετανοί τελωνειακοί σταμάτησαν στο Heathrow 4,5 τόνους Αφγανικών αρχαιοτήτων δεν ήξεραν πού να τα επιστρέψουν μια και το μουσείο της Καμπούλ δεν έχει καμμία απολύτως ασφάλεια και πολλοί ήταν σίγουροι ότι σύντομα θα ξανακυκλοφορούσαν στην διεθνή μαύρη αγορά. "Οι αρχαιοκάπηλοι σκάβουν και κλέβουν γιατί υπάρχει διεθνής ζήτηση, για να στολίσει το σαλόνι ενός πλούσιου συλλέκτη. Οπως καλλιεργούμε όπιο γιατι τα junkies θέλουν τη δόση τους". Όμως υπάρχουν και καλά νέα.
Επτά χρόνια μετά την ανατίναξη των ηλικίας 1500 χρόνων αγαλμάτων του Βούδα στην Bamiya απ΄τους Ταλιμπαν, μια Γαλλική Αρχαιολογική ομάδα βρήκε κι ένα τρίτο που ήταν κρυμμένο στους πρόποδες των βράχων που ήταν και τ' άλλα δύο. Πέρυσι τον χειμώνα Ιάπωνες ειδικοί ανακάλυψαν τους αρχαιότερους πίνακες ζωγραφικής με λάδι ανατρέποντας έτσι τη θεωρία που έλεγε ότι το ανακάτεμα λαδιού και χρωστικών ήταν Ευρωπαϊκή ανακάλυψη του 9 ου αιώνα!! Τα ευρήματα της Bamiya είναι πολύ αρχαιότερα. Μια μικρή επανάσταση στην Ιστορία της Τέχνης που μάλλον πρέπει να ξαναγραφθεί.
Το σπουδαιότερο όμως το λέει ένας Αφγανός αρχαιολόγος που δουλεύει στις ανασκαφές με τους Γάλλους:

" Η μεγαλύτερη σημασία όλων των ευρημάτων είναι ότι είναι ένα σύμβολο ελπίδας οτι κάποια μέρα το Αφγανιστάν θα είναι γνωστό για τον θαυμάσιο πολιτισμό και την ιστορία του και όχι για τους τρομοκράτες του"

H Mελίνα μας

Νόμιζα ότι φοβάμαι την αρρώστεια..
Δεν είναι αυτο,
Φοβάμαι πιο πολύ μήπως πάψουν να μ' αγαπούν

Αλλά εκείνο το μεσημέρι του Μάρτη του 94 έπαψε να το φοβάται. Όλη η Ελλάδα ήταν εκεί για της πεί πόσο πολύ την αγαπούσε. Τα γραφεία θυμάμαι είχαν κλείσει από νωρίς για να μπορέσουν όλοι να αποχαιρετήσουν τη δική τους Μελίνα.
Τη Μελίνα ηθοποιό, τραγουδίστρια, πολιτικό και όχι μόνο.
Το πανέμορφο κορίτσι που ταυτίστηκε με τον ορισμό Ελληνίδα όσο καμμία άλλη. Όμορφη, αγωνίστρια, μαχητική, αιρετική.

Πόσο μου λείπει η Μελίνα τώρα που σε λίγο δεν θα είναι πιά Έλληνας ο Μέγας Αλέξανδρος.
Πόσο μου λείπει αυτή η φωνή που είχε πεί στον Βρετανό Διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου πιάνοντας τον σχεδόν απ'τον γιακά:
"Υπάρχουν πολλοί Παρθενώνες κύριε, υπάρχουν πολλοί Παρθενώνες στον κόσμο?"
Η φωνή που δεν μάσαγε τα λόγια της υπέρ καμμιάς πολιτικής ισορροπίας. Ούτε εντός ούτε εκτός Ελλάδας.
Η φωνή που τραγούδησε τον Μάνο Χατζιδάκι και οι στίχοι βγαίναν απ΄τα μάτια και τη ψυχή της. Μ'εκείνη τη βραχνάδα και τη γλυκύτητα στις ίδιες χορδές.
Μ'άρεσε ο τρόπος που άναβε το τσιγάρο της. Το ρουφούσε ολόκληρο όπως και την ίδια τη ζωή.
Δεν την ξεφτύλισε η Μελίνα τη ζωή της. Την έζησε ως το τέλος έντονα και γεμάτα από λάμψη, αγώνες, έρωτα, εντάσεις, δράματα.
Είχε πεί κάποτε:
"Οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να μπαίνουν στην πολιτική. Γιατί ένας δικηγόρος είναι καλύτερος πολιτικός από μένα?"

΄Ισως καλύτερα που δεν ζεί για να μην ακούσει αυτή την εκκωφαντική σιωπή των πνευματικών ανθρώπων σήμερα..

"Η Ελλάδα είναι η ιστορία και ο πολιτισμός της. Αν χάσουμε τον πολιτισμό μας είμαστε ο κανείς"

Αυτό ακριβώς γίναμε Μελίνα, ο κανείς..
και μας λείπεις περισσότερο από ποτέ.

Παιδικά όνειρα

Μου΄λειψες πολύ
και στρατιωτάκι μολυβένιο με στολή
σε περιμένω
τίποτα...

Τα παιδικά μας όνειρα. Άλλα ξεχασμένα στο χρόνο,
άλλα βολεμένα στο "κουτί των θησαυρών μας" κι άλλα μας περιμένουν ακόμα σίγουρα ότι κάποια μέρα θα τους ξαναμιλήσουμε.
Υπάρχουν όμως και κάποια που είναι ζωντανά μπροστά μας. Υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο πραγματοποίησαν τα δικά τους αλλά κατάφεραν να κάνουν αλήθεια και τα όνειρα των άλλων.

Ενας τέτοιος άνθρωπος ο καθηγητής Randy Pausch πριν πεθάνει τον Ιούλιο του 2008 έδωσε μια συγκλονιστική ομιλία στο κατάμεστο θέατρο του Παν/μιου όπου δίδασκε με θέμα "Πραγματοποιώντας στ΄αλήθεια τα παιδικά σου όνειρα". Ο Pausch μίλησε σχετικά με το μάθημα που πήρε αλλά και δίδαξε στους φοιτητές σχετικά με το πως να επιτύχουν την δική τους καριέρα και τους προσωπικούς τους στόχους.


Σ΄αυτή τη συγκλονιστική τελευταία ομιλία του αρχίζει να απαριθμεί τα παιδικά του όνειρα που ήταν μεταξύ άλλων:


- Να είναι σε μηδενική βαρύτητα
- Να παίξει με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου (εννοεί το ράγκμπι)

- Να γίνει ο κάπτεν Κιρκ


Ακούστε πως περιγράφει την πραγματοποίηση του δεύτερου ονείρου του.



Ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο (ράγκμπι)
Το όνειρό μου ήταν να παίξω με την εθνική ομάδα. Και θα ήθελα να σας πω ότι στα αλήθεια…..
Όχι! Δεν έφτασα μέχρι την εθνική ομάδα. Αλλά πιθανόν πήρα περισσότερα από αυτό το όνειρο και από την μη πραγματοποίησή του, από όλα όσα πήρα από όλα εκείνα που πραγματοποίησα. Είχα έναν προπονητή, ξεκίνησα όταν ήμουν 9 ετών, ήμουν ο πιο μικρόσωμος στην ομάδα… μακράν και είχα για προπονητή τον Jim Grahm. Ήταν 6 πόδια ψηλός, έπαιζε σε θέση (…) ήταν γιγαντόσωμος και ήταν του παλιού τύπου. Πράγματι του παλιού σχολείου. Νόμιζε ότι η τετραπλή πάσα ήταν προσποίηση. Εμφανίστηκα για προπόνηση την πρώτη ημέρα, εκείνος ήταν γιγαντόσωμος, τον φοβόμασταν όλοι μέχρι θανάτου και δεν είχε φέρει μπάλες. Πώς θα κάναμε προπόνηση αφού δεν είχε μπάλες; Ένα από τα άλλα παιδιά ρώτησε «Συγγνώμη προπονητά αλλά πώς θα κάνουμε προπόνηση αφού δεν έχουμε μπάλες;» και ο προπονητής απάντησε «Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στο γήπεδο που παίζουν όλη την ώρα;» «11 σε κάθε ομάδα, 22» ο προπονητής είπε «Ωραία, πόσοι άνθρωποι αγγίζουν την μπάλα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή;», «ένας» «Ωραία θα δουλέψουμε με τους υπόλοιπους 21 να δούμε τι κάνουν».
Είναι μια πραγματικά καλή ιστορία γιατί όλα είναι για τα βασικά, τα βασικά. Πρέπει να βάλεις τα βασικά κάτω γιατί αλλιώς όλα τα φανταχτερά δεν πρόκειται να δουλέψουν. Και η άλλη ιστορία που έχω για τον προπονητή είναι που με κυνηγούσε σε όλη την προπόνηση «Το κάνεις λάθος, το κάνεις λάθος, το κάνεις λάθος, γύρνα πίσω και κάντο από την αρχή, μου το χρωστάς, κάνε πους απς, μετά την προπόνηση » και όταν η προπόνηση τελείωσε ένας από τους βοηθούς του προπονητή μου είπε «ο προπονητής σε πίεσε πολύ, έτσι δεν είναι;» «ναι» «αυτό είναι καλό πράγμα, όταν τα κάνεις μαντάρα και κανένας δεν στο λέει αυτό πια, σημαίνει ότι τα παράτησαν μαζί σου». Αυτό είναι ένα μάθημα που μου έμεινε για όλη μου τη ζωή. Όταν βλέπεις ότι κάνεις κάτι άσχημο και κανείς δεν νοιάζεται να σου το πει πια, αυτό είναι ένα πολύ άσχημο μέρος για να βρίσκεσαι. Aύτοί που σου κάνουν κριτική είναι εκείνοι που σου λένε ότι ακόμα νοιάζονται και σ’ αγαπούν.
Είχα ακόμα έναν προπονητή που μου δίδαξε για την δύναμη του ενθουσιασμού. Έκανε αυτό το πράγμα. Αν ήταν να παίξουμε μόνο για μία φορά, μας έβαζε σε θέσεις που ήταν οι πλέον τρομακτικά ακατάλληλες για τον καθένα. Έτσι όλοι οι κοντοί γινόταν αυτοί που λάμβαναν την μπάλα, ήταν για γέλια αλλά ήμασταν όλοι μέσα για 1 παιχνίδι. Και η άλλη ομάδα ποτέ δεν καταλάβαινε από πού της ήρθε. Όταν είσαι φτιαγμένος για ένα μόνο παιχνίδι και δεν είσαι στο μέρος που θα έπρεπε να είσαι και «ελευθερία» σημαίνει ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις, τότε θα τα δώσεις όλα σε αυτό το παιχνίδι. Και αυτό το είδος του ενθουσιασμού είναι θαυμάσιο.
Ακόμα και σήμερα νοιώθω πιο άνετα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Αν αντιμετωπίζω ένα δύσκολο πρόβλημα οι άνθρωποι θα με δουν να περιφέρομαι με ένα από αυτά τα πράγματα (κρατάει 1 μπάλα του ράγκμπι) και αυτό γιατί όταν κάνεις κάτι από μικρός και είσαι προπονημένος να το κάνεις, γίνεται κομμάτι σου. Είμαι πολύ χαρούμενος που το ποδόσφαιρο/ράγκμπι ήταν κομμάτι της ζωής μου και ακόμα και αν δεν πραγματοποίησα το όνειρό μου να παίξω στο γήπεδο, είμαι εντάξει με αυτό. Πιθανότατα έχω πράγματα πιο πολύτιμα από αυτό. Τι γίνεται μέσα στο γήπεδο; Δεν ξέρω αν αυτοί οι τύποι είναι τόσο καλά τώρα.

Μία από τις εκφράσεις που έμαθα στις ηλεκτρονικές τέχνες, που αγαπώ, είναι ότι «εμπειρία είναι αυτό που αποκτάς όταν δεν απέκτησες αυτό που ήθελες». Πιστεύω ότι αυτό είναι αξιαγάπητο. Και το άλλο πράγμα με το ποδόσφαιρο/ράγκμπι είναι ότι στέλνουμε τα παιδιά μας έξω να παίξουνε ράγκμπι, ποδόσφαιρο, να κολυμπήσουν, ή να κάνουν οτιδήποτε άλλο και το πρώτο πράγμα που κάνουμε από εκείνα που αποκαλώ εγκεφαλικό ψέμα ή εκμάθηση δια της πλαγίας οδού. Ναι, στέλνουμε τα παιδιά μας να μάθουν ποδόσφαιρο, να είναι καλά στην τεχνική αλλά στέλνουμε κυρίως τα παιδιά μας για να μάθουν πιο σημαντικά πράγματα, ομαδική εργασία, αθλητικό πνεύμα, αυτοσυντήρηση κ.τ.λ. Αυτά τα μαθήματα είναι απόλυτα σημαντικά και δεν μπορείς να τα παραβλέψεις γιατί είναι παντού.






Ο καθηγητής πέθανε λίγους μήνες μετά.
Την ομιλία αυτή την έκανε είπε για την οικογένεια του για τη στιγμή που δεν θα είναι πια μαζί της.
Τα όνειρα του τον αποχαιρέτησαν περήφανα γιατί δεν τα πρόδωσε ποτέ,
γιατί δεν βρήκε καμμία δικαιολογία και ακολούθησε αυτά κι όχι εκείνα κάποιου άλλου, δίνοντας ένα μάθημα ζωής σε όσους ακόμα θυμούνται αυτό το μικρό "κουτί των θησαυρών"
τους..
Οποιος θέλει μπορεί ν'ανοίξει εδώ το δικό του.




Αφιερωμένο στη spark που έκανε τη μετάφραση και που μιά μέρα μου ξύπνησε κάποια δικά μου μολυβένια στρατιωτάκια..

Νομίζω ότι το σχόλιό της πρέπει νά είναι κομμάτι αυτής της ανάρτησης.

Ο/Η Spark είπε...
Μοναδική στη σύλληψή της η συγκεκριμένη ομιλία.

Η τελευταία ομιλία. Μέσα σε έναν κόσμο που καταρτίζει αδιάλλειπτα λίστες από πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις ή να μην κάνεις ανά ηλικία, έρχονται άνθρωποι όπως ο συγκεκριμένος να σου πουν... STOP!

θυμήσου τι ήθελες να κάνεις όταν ήσουν παιδί, τι πραγματικά είχε και έχει αξία για σένα, κυνήγησε το παιδικό σου όνειρο.. γιατί οι τοίχοι από τούβλα που φαντάζουν ανυπέρβλητα εμπόδια, υπάρχουν απλά για να αποδείξεις πόσο το θες πραγματικά....

Αλήθεια θυμόμαστε ακόμα τα παιδικά μας όνειρα; Πόσα από αυτά καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα; Και όσα από αυτά δεν κάναμε τι απέγιναν;

http://www.youtube.com/watch?v=ji5_MqicxSo

ΥΣ για την ιστορία της ομιλίας από όλα του τα παιδικά όνειρα, το μόνο που φαίνεται ότι δεν κατάφερε ήταν να παίξει με την εθνική ομάδα ragby. Όταν η ομιλία του μέσω του internet ακούστηκε από εκατομμύρια κόσμο σε όλη τη γη και τον καλούσαν να μιλήσει για αυτή του την ομιλία, μία από αυτές τις εκπομπές κανόνισε να πάει στο γήπεδο της εθνικής ομάδας και να προπονηθεί μαζί τους.
Με τον τρόπο αυτό έγινε πραγματικότητα και το τελευταίο του παιδικό όνειρο.